Αγαπημένοι μου Τάκη Και Μαίρη
Πικρός ο μισεμός, τεράστια η απώλεια, μεγάλη η ωδίνη. Μα ακόμα μεγαλύτερη η ευθύνη σε μένα που ανέλαβα εκ μέρους όλων των φίλων και των συναγωνιστών μας να σας απευθύνω το ύστατο χαίρε.
Τούτη την ώρα που τα πάντα μπροστά στα φέρετρά σας σιγούν, προσπαθούμε όλοι να φέρουμε στο νου μας το τραγικό γεγονός της απώλειας, αλλά ακόμα περισσότερο το φρικτό τέλος που δεν το αξίζατε, όπως και κανένας άλλωστε στη ζωή του.
Με βασανίζει όλες αυτές τις μέρες που πέρασαν και θα με ακολουθεί για το υπόλοιπο της ζωής μου η εικόνα του αβάστακτου πόνου που βιώσατε προ του τέλους σας όρθιοι. Όρθιοι μαζί και στη ζωή και στο θάνατο. Και παράλληλα θα με στοιχειώνει η κραυγή αγωνίας της τελευταίας ίσως τηλεφωνικής σας επικοινωνίας προς τον κοινό μας φίλο Σταμάτη, «Σταμάτη καιγόμαστε σώστε μας». Όμως η φωτιά είχε πλησιάσει και το δικό του σπίτι κλείνοντάς του δυστυχώς το δρόμο για να προστρέξει παρά την προσπάθειά του. Και μετά η σιωπή σας στις τηλεφωνικές κλήσεις και η βασανιστική αγωνία και οι φόβοι όλων μας για την τύχη σας.
Φόβοι που δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν την επομένη που σας βρήκαν σφιχταγκαλιασμένους σε ένα τέλος ανομολόγητο, που ο καθένας απεύχεται ακόμα και για τον μεγαλύτερο εχθρό του.
Ένα τέλος που επιλέξατε, εσύ αγαπημένε μας φίλε και συναγωνιστή, από την ανημπόρια της επάρατης ασθένειας που τόσα χρόνια βίωνες και σε κρατούσε καθηλωμένο στην πολυθρόνα και συ Μαίρη μας από επιλογή που μόνο μεγαλειώδεις ψυχές σαν την δική σου μπορούν να πάρουν τέτοιες αποφάσεις χωρίς να διστάσουν μπροστά στο αναπάντεχο στιγμιαίο δίλλημα ζωής και θανάτου.
Επιλογή μιας απέραντης μεγαλοσύνης απαρνήσεως της ζωής σου που μόνο η αγάπη που τόσα χρόνια σας έδενε αλλά και η λεβεντιά που έκρυβες μέσα σου, μπορούσε να δικαιολογήσει αυτή σου την απόφαση. Γιατί εσύ τουλάχιστον μπορούσες να σωθείς, όπως άλλωστε φρόντισες να φυγαδεύσεις εγκαίρως, συναισθανόμενη τον κίνδυνο από την επερχόμενη πύρινη λαίλαπα, τα εγγόνια σου με την οικιακή βοηθό που τώρα με θρήνο βουβά σας παραστέκουν με ευγνωμοσύνη για τη σωτηρία τους μαζί με τους γονείς τους, την κόρη και τον γαμπρός σας στο στερνό σας ταξίδι. Θρήνο για την μεγάλη απώλεια, όμως περήφανα διότι ευτύχησαν να μεγαλώσουν μαζί σας.
Όμως αγαπημένοι μου, τα φέρετρά σας είναι μικρά για να χωρέσουν τη λεβεντιά με την οποία αντιμετωπίσατε με ορθάνοιχτα μάτια το χάροντα που ερχόταν. Μόνο στους πολυάριθμους μάρτυρες της ορθοδοξίας μας και σε αρχαία τραγωδία μπορεί να συναντήσει κανείς παρόμοιες σκηνές, που μόνο λογοτέχνης θα μπορούσε με λυρισμό να καταγράψει το σκηνικό του μαρτυρίου, τις σκέψεις, την μεγάλη απόφαση και την ωδίνη του μακάβριου τέλους σας.
Σκληρές οι λέξεις που χρησιμοποιώ, αλλά παρά το πλούσιο λεξιλόγιο της μοναδικής μας γλώσσας, δεν βρίσκω άλλες για να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι τούτη την ώρα που η οργή και οι λυγμοί μου δένουν κόμπο το λαιμό και με πνίγουν.
Λυγμοί για την απώλεια και τον τρόπο που συνετελέσθη, όμως οργή για την ανεπανάληπτη παντελή απουσία του κράτους και της κυβερνήσεως.
Ενός κράτους που διαχρονικά δεν παραδειγματίζεται από τις αλλεπάλληλες τραγωδίες που κάθε φορά βιώνουμε, αλλά και μιας κυβερνήσεως ανήμπορης και ανίκανης να διασφαλίσει τις ζωές και τις περιουσίες μας. Γιατί μόνον ανίκανοι και φελλοί που επιπλέουν τέτοιων τραγικών γεγονότων θα μπορούσαν να αρνηθούν την ανάληψη των ευθυνών τους στο όνομα της ανικανότητάς τους και να ζητήσουν κατ’ ελάχιστον μια δημόσια συγνώμη και να χαθούν παραιτούμενοι, αν μη τι άλλο, από σεβασμό προς τις ζωές που από την αβελτηρία τους χάθηκαν. Και χάθηκαν τόσες πολλές, που προκάλεσαν όχι μόνο τον πανελλήνιο αλλά και τον παγκόσμιο θρήνο, ακόμα και των εχθρών της πατρίδος μας.
Μια δημόσια συγνώμη από τον μοιραίο Πρωθυπουργό της χώρας, που ελέω της καρέκλας του συμφέροντος ασήμαντων πολιτικών μας κυβερνά, τους αλάνθαστους καθ’ ομολογίαν υπουργούς του και τους ολίγιστους υπηρεσιακούς παράγοντας που κακή τη μοίρα βρέθηκαν την κακιά στιγμή σε τόσο υπεύθυνες θέσεις.
Ζητώ συγνώμη για την οργή που με πλημμυρίζει και με παρέσυρε, όμως τί εμπιστοσύνη πλέον μπορεί να έχει ο Ελληνικός λαός σε μια κυβέρνηση που δεν μπόρεσε στοιχειωδώς έστω να ανταποκριθεί σε μια τέτοια κατάσταση;
Αγαπημένοι μου φίλοι,
Διαβαίνοντες τον αχέροντα θα σας περιμένει η κουμπάρα σας η Σίσσυ σύζυγος του αδελφικού σας φίλου Γιάννη, η οποία πρόσφατα και αναπάντεχα μας έφυγε. Εκεί στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση που θα την συναντήσετε, διαβαίνοντας το λιβάδι απ’ ασφοδίλι πείτε της τα καλλίτερα. Της φθάνουν η θλίψη για τις θύμησες και οι πόνοι που μέσα της κοιμούνται.
Ο Χρ. Κούκλας γεννήθηκε στη Πύλη Τρικάλων το 1941 από γονείς ξωμάχους της αγροτιάς και από μικρός βίωσε τη σκληρή ζωή του χωριού, τον τρόμο και την στέρηση της κατοχής και εν συνεχεία τον αλήστου μνήμης συμμοριτοπόλεμο. Κι αυτό ατσάλωσε τη θέλησή του να σπουδάσει και να αγωνισθεί για μια καλλίτερη Ελλάδα. Τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στα Τρίκαλα και εισήχθη στην Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών στην οποία παρέμεινε μετά την αποφοίτησή του για αρκετά χρόνια ως βοηθός καθηγητού. Τότε γνώρισε ως φοιτήτρια την αγαπημένη του Μαίρη που έμελλε να γίνει η πιστή σύντροφός του μέχρι το τέλος.
Ευτύχησαν να αποκτήσουν την μονάκριβη κόρη τους τη Βανέσσα και τα εγγόνια που τους χάρισαν με τον αξιαγάπητο σύζυγό της.
Αγωνιστής από την πρώτη νεανική ηλικία στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την πατρίδα αλλά και εν συνεχεία ως φοιτητής συμμετείχε στους αγώνες για μια καλλίτερη εθνική παιδεία και τιμήθηκε από τους συναδέλφους του που τον επέλεξαν πρόεδρο της σχολής του. Αγνός ιδεολόγος δεν επεδίωξε πολιτικές θέσεις παρότι κατά καιρούς του είχαν προταθεί.
Καταξιώθηκε στον χώρο του και είχε τον σεβασμό όχι μόνο των συναδέλφων του αλλά και της κοινωνίας.
Έτσι ευθύς και ασυμβίβαστος στα εθνικά του πιστεύω όπως ήταν, θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας μέχρι να τον ανταμώσουμε.
Τάκη και Μαίρη,
Κλείνω αυτές τις αράδες του ύστατου αποχαιρετισμού εκφράζοντας με σπαραγμό καρδιάς και την ωδίνη όλων των φίλων και συναγωνιστών μας που συντετριμμένοι παραστέκονται μαζί με την μονάκριβη κόρη σας, το καμάρι σας, το γαμπρό σας τα εγγόνια σας και τους συγγενείς σας, στα φέρετρά σας.
Φεύγετε για πάντα από κοντά μας γιατί έτσι θέλει ΕΚΕΙΝΟΣ που ορίζει τη ζωή και το θάνατο. Εύχομαι η απολογία σας ενώπιόν Του, ενώπιον του φοβερού αυτού βήματος του Μεγαλοδύναμου να είναι η καλλίτερη και η μνήμη σας να είναι αιωνία.
Αλησμόνητοι φίλοι, είθε τα λίγα αυτά λόγια μου να γίνουν μυρίπνοα άνθη και εαρινά ροδοπέταλα για να σας συνοδεύουν στο διηνεκές, στολίζοντας και μοσχοβολώντας τη μνήμη σας, που θα μείνει στις καρδιές όλων μας αιωνία.
Αντίο Μαίρη
Αντίο Τάκη, συναγωνιστή και συμπαραστάτη των αγώνων και των ονείρων μας για μια καλλίτερη πατρίδα.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Μάκης Πατσιόγιαννης
