Πού είσαι Έλληνα; Με τι αντάλλαγμα πουλάς το όνομα της Μακεδονίας; Και γιατί βάλθηκαν όλοι ν’ αγοράσουν…;;;

γράφει ο Δημήτρης Βαλασίδης

Πού είσαι παπά μου; Πού είσαι εσύ που φοράς το τιμημένο ράσο; Γιατί δε βαρά πένθιμα η καμπάνα του ναού; Πόσες παρακλήσεις τελούνται στον ναό; Πόσες αγρυπνίες τέλεσες; Σε πόσες μετάνοιες κάλεσες τους πιστούς; Κάλεσες τα κατηχητόπουλα να τους πεις για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Παύλο Μελά;  Ή μήπως δεν έμαθες ότι είναι τόσο πίσω στην ύλη που δεν διδάσκεται;

Και μιας και μιλήσαμε για ύλη… Πού είσαι δάσκαλε; Που είσαι κύριε καθηγητή; Πού ήσουν όταν στην εκδρομή στην Βεργίνα οι μαθητές σου έβλεπαν πέτρες χωρίς ξενάγηση; Έκλεισαν τα σχολεία και τώρα ετοιμάζεσαι για διακοπές… Δεν είναι καιρός για Μακεδονίες… Ή μήπως είσαι τόσο “ανοιχτόμυαλος” και “προοδευτικός” που δε νοιάζεσαι για ονόματα, σύμβολα και σημαίες;

Και μιας και πήγε η κουβέντα σε σημαίες… Πού είσαι απόστρατε αξιωματικέ μου; Εσύ που κάθε μέρα στεκόσουν προσοχή μπροστά της; Εσύ που ξενύχτησες στα φυλάκια; Εσύ που πέταξες στον καταγάλανο ουρανό της; Πού είσαι εσύ που κατέθεσες στεφάνια στους τιμημένους νεκρούς; Πού είσαι εσύ που στη σχολή μάθαινες για το έπος των βαλκανικών πολέμων; Μπορείς να βλέπεις να παίζονται παιχνίδια με αυτό το ιερό όνομα και αυτή την ιερή γη;

Μιλώντας για γη θυμήθηκα εσένα… Πού είσαι αγρότη μου; Εσύ που την καλλιεργείς σε κρύο και σε ζεστή; Σε ποιον θα πουλάς στο μέλλον τα μακεδονικά προϊόντα σου; Οι πιπεριές Φλωρίνης σου στο εξωτερικό είναι γνωστές ως πιπεριές Μακεδονίας. Ακόμα δεν κατάλαβες; Κοίτα μην είναι αργά όταν θα καταλάβεις… Eσύ κερασοπαραγωγέ πληκτρολόγησες ποτέ “macedonian cherries” ή σου αρκεί που τα δίνεις τώρα 0,40; Ούτε εσένα σε νοιάζει το όνομα;

Ηπειρώτη μου τα ‘μαθες τα νέα; Σειρά έχεις εσύ και οι Τσάμηδες… Μην ξεσηκώνεσαι για την Μακεδονία… Περίμενε και ο Κοτζιάς θα σε περιποιηθεί κι εσένα…

Εσύ Θρακιώτη μου τί φοβάσαι και δεν αντιδράς; Σου έκλεψε ο Τούρκος δυο παιδιά και στα κρατά φυλακή και κυκλοφορούν κάποιοι άλλοι με σημαία ανεξάρτητης Θράκης… Περιμένεις κι εσύ τον Κοτζιά;

Εσύ Κρητικέ μου; Εσύ πατριώτη μου Ρεθυμνιώτη Αρδακτιανέ; Τον προπάππου μου δεν ξέρω πού τον εχουν θαμμένο… Δεν ξέρω σε ποιο κομμάτι της Μακεδονικής γης να σκύψω ν’ αποθέσω λίγα άνθη και τα δάκρυά μου… Πού είσαι;;;

Εσύ Πελοποννήσιε μακρινέ ξάδερφε Δωριέα, πού είσαι; Ξέχασες πως οι Τημενίδες ήταν Αργείοι; Ξέχασες πως ο Κάρανος ξεκίνησε από τα μέρη σου για να ιδρύσει τις Αιγές; Εσύ Λακεδαίμονα ξέχασες πως σε ασπίδες και σε αμφορείς είχες το δεκαεξάκτινο αστέρι;

Πού είσαι Έλληνα; Το όνομά σου είναι η ταυτότητά σου, η ιστορία σου, οι νεκροί σου, οι άγιοί σου. Το όνομά σου είναι η ψυχή σου…

Με τι αντάλλαγμα τα πουλάς; Και γιατί βάλθηκαν όλοι ν’ αγοράσουν…;;;

Έστιν μεν ουν Ελλάς και η Μακεδονία.

Πού είσαι Έλληνα τώρα που σ’ έχει ανάγκη;;;