Νεκροφιλία (σεξουαλική έλξη και επαφή με πτώμα)

       γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης*

Ίσως η φρικιαστικότερη ανωμαλία. (Σήμερα η «πολιτική ορθότητα» χαρακτηρίζει όλες τις ανωμαλίες ως απλές …εκτροπές!).

Ο καθηγητής της Ιατροδικαστικής Κωνσταντίνος Ηλιάκης, πολλά χρόνια πριν, μας περιέγραψε ένα περιστατικό νεκροφιλίας που αποκαλύφθηκε στο νεκροτομείο της Ιατρικής, όπου συνελήφθη υπάλληλος του γειτονικού Νοσοκομείου σε σεξουαλική συνεύρεση με νεκρό (δεν θα την ξεχάσω αυτήν την διήγηση ποτέ!).

Σήμερα η νομική επιστήμη διυλίζοντας (ως συνήθως) τον κώνωπα, αφού πρώτα θα απέκλειε τον βιασμό (και που όντως αποκλείεται), και έπειτα την σεξουαλική παρενόχληση (κι αυτή αυτονοήτως αποκλείεται…), θα αποφαινότανε ότι αδίκημα δεν είναι δυνατόν να στοιχειοθετηθεί, άρα ούτε και στέκει κανενός είδους κατηγορία! Θεέ και Κύριε!

Το ίδιο περίπου συνέβη προ ολίγων ετών, σε μία «πολιτισμένη» χώρα της δυτικής Ευρώπης, όταν το δικαστήριο απεφάνθη ότι εφ’ όσον δέν υπάρχει νόμος για την ανθρωποφαγία, δεν ήτο δυνατόν να απαγγελθεί κατηγορία εναντίον ενός ανθρωποφάγου, ο οποίος και αφέθη ελεύθερος (για να …συνεχίσει το θεάρεστο έργο του!).

Ζούμε στην εποχή μιας κατάστασης που μπορούμε να την ονομάσουμε «δικαιωματισμό». Ενώ δηλαδή το ύψιστο δικαίωμα της αυτεξουσιότητας και της συλλογικής αλλά και της ατομικής αξιοπρέπειας συνεχώς περιορίζονται, αυξάνονται αναλόγως όλα τα υπόλοιπα μακράν δευτερεύοντα δικαιώματα, μάλιστα και εκείνα που αφορούν έστω σε ελάχιστες έως και ελαχιστότατες μειοψηφίες.

Όμως υπάρχει -αλλά και ανέκαθεν υπήρχε- μία λεπτή γραμμή που χωρίζει καθοριστικά μια κοινωνική ανοχή απέναντι σ’ αυτές τις μικρές έως και ασήμαντες μειοψηφίες, έναντι του κύριου όγκου της κοινωνίας. Αυτή η αόρατη, αλλά πάντοτε υπαρκτή γραμμή, μετετέθη στις μέρες μας (θα ’λεγε κανείς ξεχείλωσε), μέχρι του ακραίου σημείου, να αναδεικνύεται εις αξία, ναι εις αξία(!), μια ενοχλητική, αντιαισθητική έως και απωθητική ή ακόμη και φρικιαστική ιδιαιτερότητα. Μια ιδιαιτερότητα που έφθασε μέχρι του σημείου και της προβολής ως αποδεκτή συμπεριφορά, την οποία συμπεριφορά, έχει πλέον κάποιος το δικαίωμα να την δημοσιοποιεί αλλά και να την επιδεικνύει! Να την επιδεικνύει ανερυθρίαστα, γενόμενος ταυτόχρονα και παράδειγμα στους νέους κυρίως, συνεπικουρούμενος από νομικές κατασκευές φιμώσεως κάθε αντίδρασης προερχομένης από της πλευράς της κοινωνικής συγκρότησης που στέκει αμήχανη και αδύναμη να εκδηλώσει τήν παραμικρά αντίρρηση, έστω και αν έχει βάναυσα προσβληθεί η συντριπτική πλειοψηφία των μελών αυτής της ανθρώπινης απαρτίας!

Τι κι αν ο Πλάτων (τώρα θα μου πείτε για τον Πλάτωνα θα μιλάμε;) είχε διακηρύξει ότι «πράγματα που δεν πρέπει να γίνονται δεν πρέπει και να λέγονται καν», και ο Αριστοτέλης, που πάει κι αυτός στις μέρες μας να ξεχασθεί, επέμενε ότι «τα μικρά παιδιά πρέπει να προστατεύονται από ανόσια, αισχρά και ψυχοφθόρα θεάματα» (“ΠΟΛΙΤΙΚΑ” 1336 b – 1337 a).

Στην εποχή του δικαιωματισμού, σε δυτικοευρωπαϊκή χώρα κατεβαίνει επίσημα στις βουλευτικές εκλογές, κόμμα παιδοφίλων (έτσι επέλεξαν να ονομάζονται οι βιαστές των μικρών παιδιών και η πολιτική ορθότητα το αποδέχεται). Η νομική άποψη είναι ότι εάν ο βιαζόμενος είναι άνω των 15 ετών, και εφ όσον δέν φέρει αντίσταση, ορθά βιάζεται. Εξ άλλου, μας λένε, μέχρι εκείνη την ηλικία το παιδί δεν έχει ακόμη αποφασίσει εάν ανήκει στο άρρεν φύλο, στο γυναικείο, ή στους γκέυ(!!). Σε μια άλλη διπλανή χώρα, εξ ίσου …πολιτισμένη, λειτουργούν επίσημα πορνεία(;) για κτηνοβάτες, αρκεί να τηρούνται οι ακόλουθες δύο προϋποθέσεις: Πρώτον να μην πονούν τα ζώα κατά την διάρκεια της σεξουαλικής πράξεως! και δεύτερον (και κυριότερο) να έχει εισπραχθεί από το κράτος το ανάλογο ΦΠΑ.

Το μόνο που θα θέλαμε να μάθουμε είναι το πως καταχωρήθηκε, δηλαδή με τι όνομα, στα επίσημα βιβλία της εφορίας αυτή η δραστηριότητα. Θα ήταν απίστευτο να τα ονομάζουν κάτι σαν πορνεία, διότι στα σίγουρα δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις μία κατσίκα, ας πούμε, ως πόρνη.

Άφεριμ! που θα έλεγαν και τα αδέρφια μας οι Τούρκοι…

Για μία σειρά από εκτροπές της γενετήσιας λειτουργίας, η γλώσσα μας (κι αυτό παραμένει μια αναπάντητη απορία), χρησιμοποιεί ως δεύτερο συνθετικό, τη λέξη «φίλος» (ομοφυλό-φιλος, παιδό-φιλος, αμφιφυλό-φιλος, νεκρό-φιλος κλπ). Για την προς τα ζώα όμως σεξουαλική έλξη, δεν άντεξε το γλωσσικό όργανο να πει κτηνό-φιλος και είπε κτηνοβάτης.

Αν, (λέμε αν), ο καθένας είναι ελεύθερος να συνουσιάζεται με σκύλους, με γάτες ή με πρόβατα κοκ, μήπως, (λέμε μήπως), αυτού του είδους η «ελευθερία», προσκρούει στον οφειλόμενο σεβασμό προς τους αδελφούς μας, τα ζώα; Παιδιά του ίδιου πατέρα δεν είμαστε; Και αν πρόκειται για νεκρό, δεν πρέπει, πολύ περισσότερο, να οφείλουμε σεβασμό προς αυτό το άψυχο σώμα που κάποτε ήταν γεμάτο ζωή; Για σκεφθείτε τι θα συνέβαινε σε σας τούς ίδιους, αν βλέπατε την μακαρίτισσα τη μάνα σας αγκαλιά με ένα τέτοιο ανθρωπόμορφο τέρας; Και η πράξη αυτή να χαρακτηρίζεται με μια λέξη που περιέχει ως δεύτερο συνθετικό την «φιλία»!! και ο νομικός μας ο …πολιτισμός(!!) προσκρούοντας στα απαράγραπτα δικαιώματα οσωνδήποτε μικρών μειοψηφιών, να μας απαγορεύει να ονομάσουμε αυτού του είδους τους ανθρώπους ως «ανθρωπόμορφα τέρατα»; Έλεος!

Για τα παιδιά, αδυνατεί η γραφίδα μου να σχολιάσει τα γενόμενα υπό την προστασία της πολιτικής ορθότητας και της …νομιμότητας(!) στις σημερινές μέρες της ύψιστης παρακμής.

Στην αρχαία Ελλάδα δύο ήσαν οι φτερωτοί θεοί: Η Θεά Νίκη, και ο γιός της Αφροδίτης, ο Έρως. (Ας αφήσουμε για λίγο τα φτερωτά πόδια του Ερμή).

Πλήθος παραστάσεων, ζωγραφικών, ψηφιδωτών, αγαλματοποιίας, μαρμαρογλυπτικής, αγγειοπλαστικής κλπ κλπ, μας απεικονίζουν τις πασίγνωστες αυτές θεότητες. Σε καμμία όμως από όλες αυτές τις εικόνες δεν υπαινίσσεται ο καλλιτέχνης κάποια, οποιαδήποτε, εκτροπή από το φυσιολογικό.

Θα μπορούσατε πχ να φαντασθείτε ένα καλλιτέχνημα όπου θα παρουσιάζεται ο φτερωτός υιός της Θεάς Αφροδίτης ανάμεσα από δύο ανθρώπους του ιδίου φύλου; Ή ανάμεσα από κάποιον ζωντανό με έναν νεκρό; Μεταξύ ενηλίκου και παιδιού δεν θέλω ούτε να το σκεφθώ…

Πως φθάσαμε Θεέ μου στο σημερινό επίπεδο;

ΝΑΥΠΛΙΟΝ 10.6.18

* Ο Θέμος Γκουλιώνης

είναι Οφθαλμίατρος και συγγραφέας πολλών βιβλίων