Το πολιτικό καρκίνωμα του τόπου μας δεν ξεριζώνεται με ευχολόγια

γράφει ο Χάρης Β. Μιχαλακόπουλος*

Αφορμή αυτής της κατάθεσης σκέψεων δίνεται από τις πρόσφατες αποχωρήσεις 2 (ακόμα) εκλεγμένων νέων ανθρώπων, από τη δημόσια ζωή αυτού του βαλτωμένου τόπου.

Στο σύντομο χρονικό διάστημα που αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με τα περιβόητα ”κοινά” διαπίστωσα ότι 3 πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ σε αυτό το νομό.

α) Το πολιτικό προσωπικό του νομού (αυτό που μας έφτασε στη τελευταία θέση ανάπτυξης-να μην ξεχνιόμαστε) θα ανακυκλώνεται διαρκώς το ίδιο ή θα αφήνει τη θέση του στους απογόνους (κάτι σαν το βασιλικό δικαίωμα).

Ξεκινώντας από τις διάφορες “κλαδικές”, πολύ απλά θα αλλάζει θέσεις (δημοτικός υποψήφιος -περιφερειακός υποψήφιος -κομματικός υποψήφιος) για το “καλό” μας φυσικά και να μας “σώζει” συνεχώς. (Aπό το πολύ σώσιμο έχουμε αυτά τα χάλια). Φυσικά μόνο τον εαυτό τους θέλουν να σώζουν ,το σόι τους, τους τραπεζικούς τους (κι όχι μόνο) λογαριασμούς και να πετούν και μερικά ψίχουλα στους διάφορους παρατρεχάμενους.

β) Ο “κυρίαρχος” λαός στο νομό, έχει ριζώσει μέσα του μια εντελώς σάπια νοοτροπία (σε μεγάλο ποσοστό) και ρίχνει τη ψήφο του ανάλογα με το μικρό-συμφέρον του και όχι κοιτάζοντας το κοινό καλό ή την αξιοκρατία, την ικανότητα ή έστω ψάχνοντας μια αλλαγή, μια ελπίδα!

Μείναμε ένας νομός χωρίς πολιτικό αεροδρόμιο –τρένο –αυτοκινητόδρομο –βιομηχανία -μεταποίηση κλπ, χωρίς ελπίδα, παρόν και μέλλον, αλλά εμείς εξακολουθούμε να “ελπίζουμε” στους ίδιους “σωτήρες”!

Μαζοχισμός , έλλειψη μυαλού ή άνευ όρων παράδοση στη μοίρα; Σε μια φυσιολογική κοινωνία οι πολιτικοί μας (όλων των εξουσιών) θα έπρεπε να κυκλοφορούν νύχτα χωρίς φεγγάρι, για να αποφύγουν το θυμό του κόσμου και όχι χαμογελαστοί και αγέρωχοι (και να “τσακιζόμαστε” κιόλας ποιος θα σηκωθεί πρώτος από το καφενείο να τον χαιρετήσει).

γ) Όποιος νέος άνθρωπος προσπάθησε να εμπλακεί μέσα σε αυτή τη σαπίλα, με νέες ιδέες, με άλλη νοοτροπία, με όνειρα για το κοινό καλό, με όρεξη για προσφορά, κατάλαβε ότι πολύ δύσκολα ξεριζώνονται τα πολιτικά καρκινικά κύτταρα στην Ηλεία. Συμφέρoν –συμφέρoν -συμφέρoν….το τρίπτυχο της ιδεολογίας των “σωτήρων” μας πάσης φύσεως και χρωματισμού.

Παραιτήσεις παντού (σε συλλόγους), δηλώσεις νέων ανθρώπων στην αυτοδιοίκηση ότι δεν θα ανακατευτούν ποτέ ξανά αηδιασμένοι από αυτά που βλέπουν εκ των έσω πλέον (άλλο να τα υποθέτεις από έξω και άλλο να τα ζεις).

Πολλές φορές λέμε ότι η παραίτηση δεν είναι η λύση, αλλά σύντομα διαπιστώνει κανείς, ότι χρειάζεται και η ελάχιστη συμπαράσταση (τουλάχιστον ηθική) για να αντέξεις. Αντί αυτού συνήθως λαμβάνεις σε μεγάλο βαθμό, την αχαριστία, την υπονόμευση, τη ζήλια, την κακία, τη ρουφιανιά κλπ. Κρίνονται λοιπόν, αυτοί που καθημερινά “ματώνουν” σε όλους τους τομείς, συνήθως από όλους αυτούς που δεν θυσιάζουν ούτε μια τρίχα από την βολή τους.

Για να κλείσουμε και το τοπικό κεφάλαιο, που είναι το θέμα μας, πολύ απλά λέμε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι γενικό στη χώρα μας. Πολλά μέρη δίπλα μας. αλλά και πιο μακριά ευημερούν, αλλά οι Ηλείοι μάλλον εθελοτυφλούν. Απλά σε αυτό το τόπο είναι πλέον στη χειρότερη μορφή η μικρό-εξάρτηση από τον κάθε είδους παραγοντίσκο.

Ελάχιστοι “Δον Κιχώτες” έμειναν να κυνηγούν ανεμόμυλους και μάλλον πολύ σύντομα το είδος θα εκλείψει, προς μεγάλη χαρά των πολιτικών καρκινωμάτων της Ηλείας, που θα συνεχίσουν απρόσκοπτα το πλουτισμό τους. Για όλα αυτά δεν φταίνε αυτοί. Φταίει ο Ηλείος ψηφοφόρος και κανείς άλλος.

Ο Αβραάμ Λίνκολν είχε πει πολύ σοφά: «Η ψήφος είναι πολύ πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου». 

Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε λοιπόν την Ηλεία μας. Την Ηλεία της Αρχαίας Ολυμπίας, της Αρχαίας Ήλιδας, του Επικούρειου Απόλλωνος, του Χλεμούτσι, της Γλαρέντζας, των άλλων 20 ακόμα κάστρων, του Αλφειού, του Πηνειού, της Νέδας, του Ερύμανθου, των άλλων 5 ακόμα ποταμών, των λιμανιών Κυλλήνης και Κατακόλου, των 100 περίπου χιλιομέτρων αμμουδερής παραλίας, του δεύτερου σε έκταση και πρώτου σε παραγωγή κάμπου κλπ κλπ κλπ….

Ο τόπος αυτός με οποιοδήποτε άλλο πολιτικό προσωπικό, με οποιοδήποτε άλλους ψηφοφόρους, θα ήταν Μονακό. Τα λόγια περιττά πλέον.

Πιο πολύ με θλίβει η εικόνα των νέων ανθρώπων που συντάσσονται δίπλα στα παλιά πολιτικά απολιθώματα.

«Από τα τσακάλια δε γλυτώνεις με ευχές και παρακάλια» (Βάρναλης)

ΥΓ. Ελπίζω να μη πληρώσει “ακριβά” η τοπική κοινωνία τις παραιτήσεις του Παναγιώτη και του Γιάννη. Αν και είναι σίγουρο στο άμεσο μέλλον.

*Ο Χάρης Β. Μιχαλακόπουλος

Είναι Δημ. Σύμβουλος Πύργου Ηλείας