γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Αγανάκτηση είδα. Αντίδραση για την παρουσία του είδα. Αποδοκιμασίες είδα …και ψιλοσπρωξίματα είδα και μπουκαλάκια με νερό που δεν τον πέτυχαν είδα. Φωνές άκουσα. Ξύλο… Βία…. Τρομοκρατία, δεν είδα.
Περίσσεψε λοιπόν η υποκρισία από κάποιους φίλους και οπαδούς αριστερών “προοδευτικών” κομμάτων, υποστηρικτές και οπαδούς του Ίλιντεν και του συνωστισμού της Σμύρνης. Από επώνυμους συνένοχους, με την σιωπή τους και την ψήφο τους, των 15.000 αυτοκτονιών, της αυτοεξορίας των 500.000 νέων παιδιών που έφυγαν από την Ελλάδα, των 28 περικοπών στους συνταξιούχους, των 2.000.000 λαθρομεταναστών, των πρόθυμων να παραχωρήσουν το όνομα της Μακεδονίας. Των υποκριτών που χειροκροτούν την αποφυλάκιση των αλλοδαπών κακοποιών που τσακίζουν στο ξύλο τους ή δολοφονούν τους ηλικιωμένους γονείς μας και ξεσηκώνονται γιατί έδιωξαν το Τουρκόφιλο πρότυπό τους από μια συγκέντρωση όπου όλοι οι παρόντες είχαν και θύματα από τους Τούρκους.
Ένα συγνώμη για κάτι απ’ όλα όσα ανέφερα, δεν άκουσα από κανένα από αυτούς τους δήθεν ευαίσθητους που έχουν κάνει την δημοκρατία επάγγελμα. Η έμπρακτη αποδοκιμασία του Μπουτάρη τους πείραξε.
Και για να τους προλάβω. Εγώ δεν θα τον έσπρωχνα να φύγει από την συγκέντρωσή μου, όπου ήρθε για να προκαλέσει.. Αντιθέτως, θα τον έσερνα μπροστά στο μικρόφωνο να δω αν θα είχε τα κότσια να ξαναπεί πως «Χέστηκα αν ο Κεμάλ σκότωσε Έλληνες». Και μετά θα αποφάσιζα …πώς να φερθώ.
