Μίσος και Πίστη! Το “κοκτέιλ” μιας επιτυχημένης πολιτικής αντιπαράθεσης, που, είναι πάντοτε υπόθεση του σωστού “μπάρμαν”

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

1. ΜΙΑ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ

Κάθε πολιτικό κόμμα επιλέγει ή δημιουργεί έναν τουλάχιστον πολιτικό εχθρό, για να μπορεί να συσπειρώνει τους οπαδούς του και να δημιουργεί όρους φανατισμού στα στελέχη του. Η πόλωση και το μίσος παθιάζουν τους οπαδούς και συγχρόνως εμποδίζουν τις μάζες να σκέπτονται.

Χρειάζεται όμως να υπάρχει και ένας (τουλάχιστον) διακηρυγμένος σκοπός για μπορεί να εμπνέει, με την δύναμη της πίστης, την άκριτη αφοσίωση και την μαχητικότητα που δείχνουν οι «κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας». Η πίστη στον σκοπό οδηγεί σε αγώνες, ανεξάρτητα από απαιτούμενες προσωπικές θυσίες.

Η ηγετική ομάδα είναι αυτή που καθορίζει, με την πολιτική στρατηγική που (εκάστοτε) επιλέγει, το μίγμα εχθρού και σκοπού, δηλαδή μίσους και πίστης. Αφού το καθορίσει, οφείλει να επικοινωνήσει τα συνθήματα που διεγείρουν και να υποδείξει τους εχθρούς, εναντίον των οποίων θα εξελιχθεί η πολιτική σύγκρουση, αλλά και τις φίλιες δυνάμεις με τις οποίες θα μπορούσε να συμπορευτεί για την επίτευξη κοινών στόχων.

 2. ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Ο διαχωρισμός του Λαού των Ελλήνων σε Δεξιούς και Αριστερούς και ο διχασμός που καλλιεργήθηκε επί δεκαετίες από τα συστημικά κοινοβουλευτικά κόμματα, πέρασε από πολλά στάδια. Από τις κατηγορίες για προδοσία και σκάνδαλα, μέχρι την περιθωριοποίηση των πρωταγωνιστών τους. Από τον απόλυτο διχασμό και το μίσος, μέχρι την συγκυβέρνηση. Κάθε φορά, ανάλογα με τα συμφέροντα των κομμάτων (και την εποχή) το σκοτάδι του μίσους γινόταν μισοσκόταδο συμβιβασμού και το φως του αγώνα γινόταν ημίφως της ανοχής.

3. ΠΩΣ ΕΦΑΡΜΟΣΘΗΚΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την μάχη των εκλογών για μια σειρά από λόγους. Ένας από αυτούς ήταν ότι οι οπαδοί του είχαν απέναντί τους έναν ξεκάθαρα προσδιορισμένο εχθρό. Την Δεξιά και το Κεφάλαιο (που υπηρετούσαν το μνημόνια και προσκυνούσαν τους μνημονιακούς γκαουλάϊτερ). Πρόταξη σκοπού δεν χρειαζόταν να κάνει, η Μαρξιστική παιδεία τους ένωνε και τους έδειχνε τον σκοπό. Επένδυσαν στο μίσος εκφράζοντάς το με το σύνθημα «Σήμερα τελειώνουμε με το παλιό». (Οι παρωπιδοφόροι οπαδοί του δεν κατανοούσαν ότι ψήφιζαν το τέλος του παλαιού, δηλαδή των πολιτικών αξιών για τις οποίες είχαν παλέψει).

Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δεν φάνηκαν ικανοί να δώσουν στον κόσμο τους, ούτε εχθρό, ούτε σκοπό. Η προβολή μιας επαμφοτερίζουσας και ανερμάτιστης πολιτικής πρότασης, την οποία ο κόσμος μετέφραζε σε ένα απλό «να κρατηθούμε την εξουσία», δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσει στρατηγική νίκης. Οι ψηφοφόροι τους δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν τον εχθρό, να παθιάσουν και να πολεμήσουν. Ούτε όμως να δουν κάποιο ανώτερο σκοπό για να πιστέψουν και να αγωνιστούν. Το κόμμα τους οδήγησε (και συνεχίζει να τους οδηγεί) σε ουσιαστική αδρανοποίηση και αποχή, δίνοντας την ευκαιρία στο συνονθύλευμα ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, να σχηματίσουν την αναγκαία κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

4. Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το κοκτέιλ των πολιτικών μηνυμάτων που εκπέμπει ο αντιπολιτευτικός πολιτικός λόγος ενός κόμματος, είναι αυτός που δημιουργεί στα στελέχη του την διάθεση του αγώνος ή οδηγούν την κοινωνική του βάση να το απαρνηθεί.

Η Νέα Δημοκρατία και το συνονθύλευμα του ΚΙΝΑΛ, λόγω παρελθόντος και δουλικού φιλοευρωπαϊσμού, δεν μπορούν και δεν πείθουν στην εφαρμογή μιας τακτικής «δομικής αντιπολίτευσης». Γι’ αυτό κινούνται στα θολά νερά της «συμφωνίας αλήθειας» και του «Ευρωπαϊκού μέλλοντος». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τα δημοσκοπικά τους ποσοστά να παραμένουν κολλημένα (παρά τα δώρα που τους κάνει, συνεχώς, η κυβέρνηση) ενώ η δεξαμενή των «αναποφάσιστων» και των «δεν θα ψηφίσω», παραμένει και αυτή αμετάβλητη και με πολύ υψηλά ποσοστά.

Ο κομματικός μηχανισμός της Χρυσής Αυγής, που ελέγχεται απολύτως από τον Αρχηγό και το περιβάλλον του, ακολουθώντας μονολιθική  γραμμή βάζει όλους τους άλλους στο ίδιο καλάθι και τους παρουσιάζει ως εχθρούς, χωρίς να διαχωρίζει τις ηγεσίες από τους ψηφοφόρους. Έτσι, όμως, γίνεται δύσκολο να εμπνεύσει την πεποίθηση ότι «η κάθετη αντιπαλότητα εναντίον των κομμάτων και των ψηφοφόρων που εκφράζουν το 93% των ψήφων είναι ρεαλιστική πολιτική». Είναι μια στρατηγική που λειτουργεί απαγορευτικά προς την κατεύθυνση των Κοινωνικών και Πατριωτικών συμμαχιών. Η αδυναμία δράσης, μέσα στην Κοινωνία και στον ευρύτερο Πατριωτικό χώρο, της αφαιρεί την δυνατότητα μεταφοράς στο εκλογικό σώμα Πίστης ως προς την κυβερνητική της προοπτική. Μιλώντας αόριστα για Εθνικισμό, και με σαφή γραμμή την αποφυγή μετωπικών πολιτικο-κοινωνικών σχεδιασμών,  αυτοπεριορίζεται χωρίς να μπορεί (ή να θέλει) να στραφεί σε πολιτική δράση με πεδίο αναφοράς την κοινωνία. Μια κοινωνία που διψά για ρεαλιστικό αγώνα κατά του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.

5. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Το “κοκτέιλ” των μηνυμάτων που οδηγούν σε μια εκλογική επιτυχία, είναι υπόθεση του “μπάρμαν”. Όμως, οι ηγετικές ομάδες των υπαρχόντων αλλά και των κυοφορούμενων κομμάτων επιμένουν να ακολουθούν συμβατικές συνταγές πολιτικών σχεδιασμών στηριγμένων σε  “στρατηγικά κοκτέιλ ήττας”. Λογικά λοιπόν θα πρέπει αν δεν αλλάξει το κοκτέιλ, να απολυθούν και να αντικατασταθούν οι μπάρμαν.

Υ.Γ.

Δεν ασχολήθηκα με το ΚΚΕ γιατί, η ιστορία του έχει αποδείξει πως το μόνο που μπορεί να κάνει καλά είναι …η παραγωγή πολιτικών στελεχών που υπηρετούν άριστα τον καπιταλισμό, τις πολυεθνικές και τους τραπεζίτες.