Του Γιάννη Σιδέρη
Ξαφνικά η Ελλάδα έγινε όαση ευνομίας και ορθολογισμού, με πολίτες θιασώτες της ειρηνικής πολιτικής αντιπαράθεσης, ενώ στα social media εξεφράσθη με οργίλη αγανάκτηση η πάνδημη καταδίκη της επίθεσης στον Μπουτάρη.
Μόνο η κυβερνητική ανακοίνωση και η δήλωση του πρωθυπουργού ξέφυγαν «λίγο» (κατά πως έχει μάθει να σκέφτεται ο καθένας). Στην ανακοίνωση διαχώρισαν τους τραμπούκους της Θεσσαλονίκης από τους αγανακτισμένους πολίτες. Όπερ, κατά λογική ακολουθία, αυτοί αφού «δεν ήταν αγανακτισμένοι», δεν δικαιούνται να δέρνουν. Αν ήταν…
Αλλωστε τους δράστες καταδίκασαν και:
Όσοι παιάνιζαν νικηφόρους πανηγυρισμούς και είχαν αίσθηση λαϊκής δικαίωσης για τον τραυματισμό – και όχι απλό ξύλο – του Χατζιδάκη, γιατί ο ελεύθερος λαός δεν υποτασσόταν στις αλυσίδες των μνημονίων που χαλκεύονταν γύρω του (οι οποίες προφανώς άλλαξαν υλικό και έγιναν από βαμβάκι τον Σεπτέμβρη του ’15 – γι’ αυτό και ο αδούλωτος λαός δεν άνοιξε μύτη έκτοτε).
Όσοι, από τη μια πλευρά αυτοί, από την άλλη η Χ.Α., έκαναν το μέγα ανοσιούργημα. Όχι φυσικά προσβάλλοντας τον Παπούλια ως πρόσωπο, αλλά τον θεσμό του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, αναγκάζοντάς τον να φύγει από την παρέλαση της Θεσσαλονίκης. Αφηνιασμένοι, συνέδεσαν την τρέχουσα πολιτική των μνημονίων με μια συμβολική παράσταση που εκφράζει την ιδέα της διαχρονικής ύπαρξης του έθνους και συνάμα την απόδοση τιμής στα νιάτα που έχασαν τη ζωή τους στα πεδία των μαχών – για να αμαυρώνουν τη μνήμη τους κάποιοι κάφροι στο όνομα του αντιμνημονιακού τους αγώνα.
Όσοι νόμισαν ότι ανακάλυψαν τα νέα… ΕΠΟΝιτόπουλα στους ανερμάτιστους έφηβους, που στις εθνικές παρελάσεις φασκέλωναν τους επισήμους, νομίζοντας ότι προσβάλουν αυτούς και όχι τους νεκρούς των πολέμων. Και παράλληλα άλλοι ανεγκέφαλοι ανέβαιναν οι ίδιοι στις ίδιες εξέδρες διώχνοντας τους επισήμους, γιατί η παρέλαση έπρεπε να γίνει ενώπιον του λαού, που τον αντιπροσώπευε αυτοί επειδή έτσι αποφάσισαν. Ούτε και αυτοί, οι ενήλικες, καταλάβαιναν τι και ποιους προσέβαλαν.
Όσοι στην αρχή της κρίσης βιαιοπραγούσαν π.χ. κατά του Νταλάρα περιλούζοντάς τον με κοσμητικά περί προδοσίας, γιατί θέλησε να δώσει κάποιες συναυλίες αλληλεγγύης για τους πληττόμενους συμπολίτες του, και τις σταμάτησε επειδή κινδύνευε η σωματική ακεραιότητα του ίδιου και των μουσικών που τον συνόδευαν. Και όσοι χειροκροτούσαν στα social media, όχι τον Νταλάρα για τα τραγούδια του, αλλά αυτούς που βιαιοπραγούσαν εναντίον του (μπορεί να πει κάποιος ότι ήταν διαφημιστικό κόλπο του τραγουδιστή. Όμως δεν κατηγορήθηκε για κάτι τέτοιο αλλά για προδοσία του λαού και του έθνους, ως μνημονιακός!).
Όσοι οργάνωναν αντισυγκεντρώσεις σε μάζωξη του ΠΑΣΟΚ στο Ίλιον και χτυπούσαν τον Αντρέα Λοβέρδο – υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα και δοξαστικά tweet των αντιμνημονιακών της ριζοσπαστικής Αριστεράς, γιατί ο λαός αντιστέκεται στην υποδούλωσή του και τιμωρεί τους Πηλιογούσηδες.
Όσοι κολλούσαν αφίσες, δίκην Φαρ Ουέστ, με πρόσωπα πολιτικών, και κάτω από τη φωτογραφία υπήρχε ο τίτλος «Καταζητείται»
Όσοι είχαν… υποσχετικές σε φάπες, όπως ο Γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, το tweet του οποίου ξαναβγήκε στην διαδυκτιακή αρένα επ΄ ευκαιρία Μπουτάρη, και ο οποίος ακόμη και τον Απρίλη του ’15 διέθετε «υποσχετικές σε φάπες για όσους κάνουν πολιτική και δημοσιογραφική καριέρα τρομοκρατώντας τους πολίτες» – Σημειωτέον αυτοί που τρομοκρατούσαν τους πολίτες και χρειάζονταν φάπες, ήταν όσοι προειδοποιούσαν ότι με τη διαπραγμάτευση των Αλέξη και Γιάνη, η χώρα οδεύει στα βράχια και κινδυνεύει να συντριβεί.
Όσοι έπλεαν σε πελάγη ευτυχούς δικαίωσης γιατί έδειραν τον Τέλλογλου ή τον Μπογδάνο, όχι ως πρόσωπα αλλά ως δημοσιογράφους.
Όσοι φώναζαν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» πλημμυρισμένοι από άλογο μίσος και συνθήματα μίσους με τα οποία τους τροφοδοτούσαν τα αντιμνημονιακά κονκλάβια.
Όσοι έριχναν νερά και γιαούρτια στον Πάγκαλο, τον Αντώναρο και άλλους, αλλά κατά την ειρωνική έκφραση του πρωθυπουργού « Η βία ήταν κανα γιαουρτάκι… μεγάλη βία».
Όσοι έριχναν «σύρμα» μέσω twitter σε ποια ταβέρνα (όνομα, συνοικία, οδό, αριθμό) έτρωγε στις 11 το βράδυ ο Παπανδρέου, να μαζευτούν να τον λιντσάρουν.
Όσοι προσπάθησαν να λιντσάρουν τον πεταλωτή στην Αργυρούπολη με πρωτεργάτες κατονομασθέντα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με τον αντιμνημονιακό λαό να παραληρεί στο twitter από αγωνιστική μέθη.
Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι, που δεν θα προσθέσει κάτι να αναφερθούν, μαζί με όσους επιδίδονταν εντεταλμένα σε δολοφονίες χαρακτήρων στο διαδίκτυο, και όλους όσους κάλυπταν με θεωρητικές αλχημείες τους τραμπουκισμούς, όπως ο κ. Κατρούγκαλος, χθες ανακάλυψαν ότι βία είναι μία και είναι φασιστική (σημ. Ο κ. Κατρούγκαλος σε τηλεοπτική εκπομπή είχε πει ότι η βία παράγει δίκαιο. Βέβαια πιο σωστά η επανάσταση – που εκ των πραγμάτων προέρχεται από λαϊκή βία – παράγει δίκαιο. Αλλά ο κ. καθηγητής το έλεγε για να καλύψει τον τραμπουκισμό κάποιων εντεταλμένων και κάποιων ανεγκέφαλων. Πέντε δέκα, εκατό, ακόμη και χίλιοι τραμπούκοι, δεν συνιστούν «λαϊκή βία»!).
Οπότε και η πάγκοινη καταδίκη της βίας χθες ήταν ψευδής. Δεν καταδίκαζαν αυτή καθεαυτή τη βία, αλλά με βάση το από πού νόμιζαν ότι προερχόταν και ποιος την υπέστη.
ΠΗΓΗ: https://www.liberal.gr/arthro/205054/politiki/2018/i-theatriki-katadiki-tis-bias-kata-mpoutari.html
