Η Ελισάβετ Β΄ της Αγγλίας και τα ανιστόρητα δουλικά που διαφεντεύουν στην πολιτική ζωή και τα ΜΜΕ της Ελλάδας

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Καθαγιάζουν, τρεις ημέρες τώρα, την Βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ Β΄, όλα τα φρόκαλα της δημοσιογραφίας και τα ανιστόρητα δουλικά της πολιτικής ζωής του τόπου. «Έχει πάει επισήμως παντού, σε όλες τις χώρες του κόσμου» μας λένε, «εκτός από την Ελλάδα». Και σπεύδουν να μας δημιουργήσουν ενοχές, εξηγώντας το γιατί: «Η Βασιλική οικογένεια της Αγγλίας, δεν συγχωρεί το γεγονός ότι οι Έλληνες θέλησαν να περάσουν στρατοδικείο και να καταδικάσουν τον πρίγκιπα Ανδρέα, ως ένα εκ των υπαιτίων της κατάρρευσης του μετώπου στον Σαγγάριο, το 1922», μας λένε, όλες οι χαζοχαρούμενες παρουσιάστριες και όλοι οι σοβαροφανείς παρουσιαστές. Φταίμε εμείς δηλαδή που η Ελισάβετ Β΄, Βασίλισσα της Αγγλίας και 16 ακόμη κρατών στον κόσμο, δεν μας έκανε την τιμή να έρθει και να την προσκυνήσουμε.

Να πω εγώ την άλλη όψη της αλήθειας. Της ιστορικής αλήθειας που μας κρύβουν όλοι οι Εγγλέζοι ένοχοι και οι ντόπιοι συνένοχοί τους.

Η Ελισάβετ Β΄ της Αγγλίας, είναι η Βασίλισσα που θα την βαραίνει για πάντα η κατάρα των μανάδων όλων των αγωνιστών της Κύπρου, οι οποίοι δολοφονήθηκαν μετά από δίκες παρωδία, την περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ κατά των Εγγλέζων αποικιοκρατών, δεν μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα από τον φόβο εκτέλεσής της από ορκισμένους στον σκοπό αυτό Έλληνες (Προσωπική μαρτυρία από σημαντικό Ελλαδίτη παράγοντα της ΕΟΚΑ).

Η Ελισάβετ Β΄ είναι η Βασίλισσα που αρνήθηκε να αποδώσει χάρη στον Μιχαλάκη Καραολή και στον Ανδρέα Δημητρίου και τους οδήγησε στην αγχόνη, σαν σήμερα, στις 10 Μαΐου του 1956.

Όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια, όλη η μεγαλόνησος αλλά και η Αθήνα (τον Μάιο του 1956) είχαν ξεσηκωθεί ζητώντας να μην εφαρμοσθεί η θανατική ποινή που είχε επιβληθεί στους δύο αγωνιστές της ΕΟΚΑ (ο Δημητρίου ήταν μόλις 22 ετών). Με ογκώδεις διαδηλώσεις (που είχαν ως αποτέλεσμα 4 νεκρούς διαδηλωτές) αλλά και με 800.000 υπογραφές οι Έλληνες ζητούσαν να μην οδηγηθούν στην αγχόνη οι 2 νεαροί αγωνιστές της Κύπρου, τον θάνατο των οποίων επιδίωκε με πείσμα ο Κυβερνήτης της Κύπρου Χάρτιγκ.

Σκοπός του άρθρου δεν είναι η αναφορά στον μεγαλειώδη αγώνα της Κυπριακής Νεολαίας κατά του Αγγλικού Ιμπεριαλισμού (ήταν ο πρώτος Εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος που έγινε και που οδήγησε στο τελικό ξήλωμα της αποικιοκρατίας), αλλά η υπενθύμιση του πραγματικού γεγονότος ότι η νεαρά τότε βασίλισσα αρνήθηκε να υπογράψει χάρη και να αποδώσει δικαιοσύνη, απαγορεύοντας τη δολοφονία των Ηρώων Καραολή και Δημητρίου. 

Σκοπός, επίσης, είναι να επαναλάβει ότι, ανιστόρητα δουλικά διαφεντεύουν την πολιτική ζωή και τα ΜΜΕ της Ελλάδας, επιβάλλοντας «ιστορική διαγραφή μνήμης» επί του Λαού των Ελλήνων.

Σκοπός, τέλος, είναι να θυμίσω στους νέους Εθνικιστές, ότι δεν πρέπει να παραμένουν στο επίπεδο της προγονολατρείας και προγονοπληξίας (σε αυτό είμαστε καλοί). Να μελετούν την ιστορία, να κρατούν τα συμπεράσματα που βγαίνουν και να τα εφαρμόζουν στην καθημερινότητα της πολιτικής δράσης. Σήμερα, που οι συνθήκες το επιτρέπουν, να οδηγούν τους Έλληνες στα προνομιακά πεδία της Πατριωτικής ευαισθησίας διεκδικώντας την αναγνώρισή τους ως πρωτοπόρων και διαφορετικών από τους υποταγμένους και τους ανίκανους.

ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Ο Δρ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΥΟΣ  ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ

«Η περίπτωση του Καραολή ήταν η πρώτη που απασχόλησε τόσο έντονα το δημόσιο ενδιαφέρον, λόγω του ενδεχομένου της θανατικής ποινής για σχετιζόμενες με την ΕΟΚΑ ενέργειες, της αδυναμίας εξεύρεσης αδιάσειστων αποδείξεων, αλλά και του νεαρού της ηλικίας του κατηγορουμένου. Το δικαστήριο ξεκίνησε τις εργασίες του στις 24 Οκτωβρίου 1955 με ανώτατο δικαστή έναν Βρετανό και πάρεδρους έναν Ελληνοκύπριο και έναν Τουρκοκύπριο. Εκπρόσωπος της κατηγορούσας αρχής ήταν ο Ραούφ Ντενκτάς, Τουρκοκύπριος, ο οποίος έπαιξε αργότερα ηγετικό ρόλο –κυρίως μετά το 1960– στις προσπάθειες του τουρκοκυπριακού στοιχείου για επιβολή της Διχοτόμησης ως λύσης για το Κυπριακό Ζήτημα.

Το δικαστήριο στηρίχτηκε στις καταθέσεις δύο Τουρκοκυπρίων αστυνομικών για την τελική καταδίκη του Καραολή σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Στις 14 Νοεμβρίου 1955 το ανώτατο δικαστήριο της Κύπρου κατακύρωσε την ποινή του Καραολή. Ο κατηγορούμενος ακολούθως προσέφυγε στην Επιτροπή Δικαιοσύνης του Βρετανικού Συμβουλίου του Κράτους, ενώ αιτήθηκε απονομή χάριτος από τη βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου, Ελισάβετ Β΄ (ο Albert Camus, διάσημος Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος, υποστήριξε ανοιχτά το αίτημα του Καραολή). Οι προσπάθειές του δεν στέφθηκαν από επιτυχία. Όταν η έφεση του Καραολή εξετάστηκε από το Συμβούλιο του Στέμματος τον Απρίλιο του 1955, απορρίφθηκε – το ίδιο και η αίτηση προς τον τότε Κυβερνήτη της Κύπρου, στρατάρχη σερ Τζον Χάρντινγκ, για την απονομή χάρης. Η στάση του Χάρντινγκ δύναται να ερμηνευθεί υπό το πρίσμα της αρχής «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», όντας καθ’ όλον τον βίο του διαπρύσιος πολέμιος της κατάργησης της θανατικής ποινής. Επίσης, η εν γένει αίσθηση που κυριαρχούσε εντός των κλιμακίων των Δυνάμεων Ασφαλείας της Βρετανικής Διοίκησης στην Κύπρο, ήταν ότι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στην αποικία δεν δίωκε με την αρμόζουσα αυστηρότητα τους «τρομοκράτες» της ΕΟΚΑ. Σύμφωνα με αυτήν τη θεώρηση, το ηθικό των δυνάμεων επιβολής θα μειωνόταν σε περίπτωση επίδειξης επιείκειας, γεγονός που θα επιβάρυνε την επιτυχή συνέχιση της εκστρατείας καταστολής της ελληνοκυπριακής επανάστασης. Συνεπακόλουθα, στις 8 Μαΐου 1956, το Εκτελεστικό Συμβούλιο της Κύπρου (η σύνθεση του οποίου περιλάμβανε τέσσερις Βρετανούς και έναν Τουρκοκύπριο), απεφάνθη τελεσίδικα υπέρ της εκτέλεσης των Καραολή και Δημητρίου».

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΔΩ

http://www.kathimerini.gr/768599/article/epikairothta/ellada/o-apagxonismos-karaolh-kai-dhmhtrioy