«Μ α γ ε ί α… Ένα βίαιο χάδι… ύμνος στο μεγαλείο του ανθρώπου η χθεσινή πρεμιέρα ΓΚΕΜΜΑ του Λιαντίνη σε Σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου». Έτσι χαρακτηρίζει ο γνωστός αντικομφορμιστής σκηνοθέτης Μπάμπης Παπαχαραλάμπους, την θεατρική παράσταση ΓΚΕΜΜΑ, που είναι –ουσιαστικά- «ο Λιαντίνης επί σκηνής».
Με αφορμή το τέλος της περιόδου των παραστάσεων, που κράτησαν περισσότερο από ένα μήνα, ο Μπάμπης Παπαχαραλάμπους προσφέρει προσκλήσεις για όποιον θελήσει να παρακολουθήσει την αυριανή –τελευταία- παράσταση, στο θέατρο ΒΡΕΤΑΝΙΑ.
Στην προσπάθεια να σας μεταφέρουμε την ατμόσφαιρα της παράστασης, αναδημοσιεύουμε την περιγραφή του γνωστού σκηνοθέτη (όπως την αντιγράψαμε από την προσωπική του σελίδα στο Facebook, την επομένη της πρεμιέρας) και ένα από τα σχόλια που προκάλεσε.
Γράφει ο Παπαχαραλάμπους:
«Μια ομάδα παλιών και νέων ηθοποιών, διψασμένοι για ζωή και ομορφιά, κεντώντας πάνω στο αριστούργημα του Λιαντίνη και καθοδηγούμενοι από την εμπνευσμένη χορο-σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου, συντρίβουν το κέλυφος του ορατού κόσμου μας και τολμάνε πολιορκία της μεταφυσικής φλερτάροντας με τον κίνδυνο και το θαύμα. Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ενσαρκώσει το θείο, να γευθεί όλη την ηδονή του απείρου της ψυχής και του σύμπαντος.
Ένα road movie (επί σκηνής) μέσα στο πανάρχαιο τρόπο της Ελληνικού κάλλους και του Ελληνικού Λαϊκού Πολιτισμού που ξέπλυναν τα ανθρώπινα μάτια και ημέρεψαν το θηρίο μέσα μας.
Οι ιδέες-αρχέτυπα του Λιαντίνη ενσαρκώθηκαν σε Ανθρώπινους Χαρακτήρες και με εφόδιο την Διαλεκτική, ανταμώνουν, ξεσκίζονται και πάλι σμίγουν σε ανώτερα όντα με μόνο σκοπό: να δώσουν απάντηση και φως στα μεγάλα σκοτάδια της ανθρωπότητας.
Ο Πλάτων ορίζει ως κινητήρια δύναμη του ανθρώπου τον Έρωτα. Γι’ αυτό ορίζει για γενάρχες του την Πενία και τον Πόρο. Ο Έρως πάντα ζητιανεύει, δεν σταματά να ζητάει, όλο και πιο πολύ όλο και πιο αγαθά κι ο Πόρος του δίνει αέναα πόρους για να πληρώνει τα ερωτήματά του. Οι Έλληνες «Αεί παίδες εστί», πάντα θα είναι παιδιά και θα ρωτάνε συνέχεια με απορία γιατί θέλουν να βλέπουν τον κόσμο συνεχώς καινούριο.
«Υπάρχει θεός;» ρίχνει την πύρινη αγωνία ένα μικρό κορίτσι. Υπάρχει ο πατέρας που δίνει νόημα και ρυθμό; «Όχι πια» βροντοφωνάζει ο Νίτσε. Τον σκοτώσαμε εμείς οι ίδιοι και βάλαμε στη θέση του το υπερήφανο εγώ μας. Δεν έχουμε πια ανάγκη τον άλλον, μπορούμε να κάνουμε μέχρι και έρωτα μόνοι μας! Γι’ αυτό και το βλέμμα μας έσκυψε, ο ορίζοντας μίκρυνε και η καρδιά δεν ματώνει.Η σκηνή παγώνει στο απέραντο κρύο μπλε του σύμπαντος.
Αυτό ήταν; Μόνο ερωτήματα; Μόνο αγωνίες ατελείωτες; Θα παραδοθούμε στο Τίποτα με την λιγοψυχιά ενός δούλου;
Κι όμως: ό άνθρωπος /όταν απελευθερωθεί από την Ανάγκη και την Ματαιοδοξία /και σηκώσει κεφάλι στ’ αστέρια /κάνει το μουγκρητό τραγούδι /το χάος κόσμημα.
Στην τελευταία σκηνή οι ήρωες σε μια ατμόσφαιρα Ήθους Ταρκοφσικού και Αρχαίας Τραγωδίας καθαίρονται μέσα στη μουσική των νερών οι καταρράκτες των δακρύων ξεπλένουν την άγνοια και τα πάθη σμιλεύοντας τον χορό των αγγέλων.
Ο άνθρωπος ηττάται, συντρίβεται αλλά δεν ξευτιλίζεται.
(Η μαγευτική βραδιά έκλεισε με μια πολύ ανθρωπινη στιγμή: ανάμεσα στα ατελείωτα χειροκροτήματα ο σκηνοθέτης κάλεσε στη σκηνή την σύντροφο του Λιαντίνη, και όλοι οι συντελεστές της προσέφεραν μια ευχάριστη έκπληξη, μελοποίησαν ένα ερωτικό ποίημα που έγραψε ο Λιαντίνης γι’ αυτήν και της το τραγούδησαν.
Το να βλέπεις μία γυναίκα να δακρύζει από χαρά κι ικανοποίηση είναι μια ανώτερη δικαίωση του Ανθρώπινου Είδους».
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΑΚΗ
Τάσος Παπαγεωργάκης Πήγα προχθές Πέμπτη. Μπήκα με την ατέλειά μου. Τι να πω; Άναυδος! Μια τραγωδία που διδάσκει. Φεύγεις καλύτερος από όταν πήγες. Έρωτας και θάνατος. Καλογερόπουλος-αδυναμία μου. Καταπληκτική μουσική, την έχω ακόμα στα αυτιά μου. Σκηνοθεσία, κίνηση εμπνευσμένη. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές. Μια παράσταση μάθημα. Καιρός να πάρω και το βιβλίο του Λιαντίνη.
