Σε τέσσερις περιοχές της Αργολίδας το παμπάλαιο έθιμο της τιμωρίας του Οβριού συντηρείται και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Στη Νέα Κίο, στην Ασίνη, στο Τολό και στην Ερμιόνη. Η μόνη αλλαγή, που έχει επιβληθεί, μετά το 1974, είναι η μετονομασία του Οβριού σε Ιούδα και η απόδοση της ευθύνης από τους Εβραίους (γενικά) στον μαθητή του Ιησού (αποκλειστικά). Στο φόντο όμως παραμένει η απόφαση των Χριστιανών για αιώνια καταδίκη του λαού (μέχρι πρότινος) και του προσώπου (τα τελευταία χρόνια) που έγιναν αιτία για την σταύρωση και τον θάνατο του Χριστού.
Αξίζει να δούμε τις ιδιαιτερότητες εορτασμού της κάθε περιοχής.
Στη Νέα Κίο, περιοχής που κατοικήθηκε από πρόσφυγες που ήρθαν από την Κίο της Μικράς Ασίας, το έθιμο το έφεραν μαζί τους και αντικατοπτρίζει τα αισθήματα των προσφύγων για ένα λαό που, την εποχή εκείνη δεν είχε πατρίδα, και «ενοχλούσε τις κοινωνίες» λειτουργώντας μέσα στους κόλπους τους «με ιδιαίτερο τρόπο». Στη Νέα Κίο, ο Οβριός που έχει μετονομασθεί σε Βαραβά φτιάχνεται με εύφλεκτα υλικά, τον κρεμάνε με θηλιά εις εκτέλεση θανατικής ποινής (την Μ. Παρασκευή) και για να μην απομείνει τίποτε από την ύπαρξή του, τον καίνε δημόσια και η Τοπική Κοινωνία παρακολουθεί τον ολοκληρωτικό αφανισμό του.
Στο Τολό, το σκιάχτρο που απεικονίζει τον Ιούδα, κατασκευάζεται από εύφλεκτα υλικά, κρεμιέται, σε εξέδρα μέσα στην θάλασσα και πυρπολείται σε δημόσια τελετή, την Κυριακή το απόγευμα.
Στην Ερμιόνη, οι εκδηλώσεις τιμωρίας και θανάτου του Ιούδα γίνονται με ανάλογα κίνητρα και τρόπο, όπως στο Τολό. Το είδωλο του Ιούδα κατασκευάζεται με εύφλεκτα υλικά και πυρπολείται σε ειδική εξέδρα που επιπλέει στο λιμάνι, με δημόσια τελετή.
Στην Ασίνη, τα πράγματα είναι πιο σκληρά. Η κοινωνία δικάζει και καταδικάζει τον Ιούδα. Του επιβάλει δημόσια διαπόμπευση, περιφέροντας το σκιάχτρο του (το οποίο δεν κατασκευάζεται με εύφλεκτα υλικά) στο χωριό όπου οι κάτοικοι το λοιδορούν, το φτύνουν, το πετροβολούν και τελικά το στήνουν σε ένα βράχο και το εκτελούν με τουφεκισμό. Το Εκτελεστικό Απόσπασμα αποτελείται από νέους του χωριού (αγόρια και κορίτσια) που πυροβολούν συνεχώς, δεκάδες φορές, μέχρις ότου το σώμα του Ιούδα γίνει κομμάτια. Και τότε, ο επικεφαλής του σώματος των Τιμωρών, προσεγγίζει το διάτρητο κορμί του Ιούδα, διαπιστώνει το θάνατο και δίνει την χαριστική βολή. Μόνο που η χαριστική βολή δεν δίνεται με ένα πυροβολισμό στο κεφάλι αλλά με τοποθέτηση ενός δυναμίτη που εκρήγνυται και σκορπίζει το διάτρητο σκιάχτρο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το έθιμο, που κρατιέται ζωντανό σε εκατοντάδες χωριά της Ελλάδος, λαμβάνει χώρα …. Μετά τη λειτουργία της αγάπης που γίνεται την Κυριακή το απόγευμα.
