Ένας απροσδόκητα τολμηρός αρθρογράφος

γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης

Σε μεγάλη καθημερινή Αθηναϊκή εφημερίδα, δημοσιεύθηκε στην εκπνοή τού προηγουμένου έτους, ένα άρθρο όπου από τον τίτλο του κιόλας, ετίθετο ένα ερώτημα: Εάν υπάρχει ελπίδα με «αυτό» το κομματικό σύστημα. Υπονοώντας ότι δεν φταίει αυτό καθ’ αυτό το σύστημα, αλλά η κατάντια του, και μάλιστα κατάντια μετά την λαίλαπα του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνον τον εξουσιαστή, στο πρόσωπο του οποίου ο αρθρογράφος αναγνωρίζει τον κατ’ εξοχήν καταστροφέα της χώρας, ονομάζοντάς τον λαϊκιστή, πολωτικό, και μοιραίο άνθρωπο = ολέθριο και αναπότρεπτα καταστροφικό, εκείνον που επιφέρει τον θάνατο (είναι εξ άλλου πολύ συνηθισμένη η φράση «επήλθε το μοιραίο»).

Τον άνθρωπο όμως αυτόν, περιέργως χαρακτηρίζει ως «τον πιο ταλαντούχο πολιτικό όλης της μεταπολιτεύσεως». Αφήνει αινιγματικά όμως αδιευκρίνιστη την λέξη «ταλαντούχος». Ταλαντούχος ως προς τι;

Είναι βέβαιον ότι ο συγκεκριμένος εξουσιαστής, διέθετε εξαιρετική ευφυΐα εκ φύσεως. Αλλά από μόνη της η ευφυΐα, όπως και οι γνώσεις από μόνες τους δεν συνιστούν και αρετήν.

Εξ άλλου και ο Πλάτων στην 7^η επιστολή του, εμφατικά αναφέρει ότι η ευφυΐα και οι γνώσεις από μόνες τους, δύνανται να στραφούν και προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς το κακόν! Εξαρτάται λοιπόν από το πως θα χρησιμοποιηθούν όλα αυτά από μία «χαρισματική προσωπικότητα», όπως τον ονομάζει ο αρθρογράφος, λίγο πιο κάτω.

Αλλά και η λέξη «χαρισματική» ως περιέχουσα κατά κύριο λόγο την γοητεία, την σαγήνη, την έλξη, το θέλγητρο και τη διανοητική μέθη, όταν ο κάτοχος αυτών των ιδιοτήτων έχει κακό σκοπό, οδηγεί μετά βεβαιότητος στην σύγχυση των φρενών, στο πάρσιμο της λογικής και την πλάνη. Αυτό που οι πρόγονοί μας έλεγαν Άτη: Μια κατώτερη εφιαλτική θεότητα που ακολουθείτο πάντοτε από απερίσκεπτες πράξεις και παρεκτροπές και τελικώς επέφερε την Τύσιν (=την καταστροφή, την συμφορά).

Ο Όμηρος όμως, μας είχε υπενθυμίσει, ότι πίσω από την ολέθρια Άτη, ακολουθούσαν και οι αδελφές της, κόρες του Διός και αυτές, αι Λιταί, που ήσαν η προσωποποίηση των ικεσιών, των δεήσεων και των προσευχών της μετανοίας των συντετριμμένων και καταρρακωμένων θνητών.

Οι ρυτιδιασμένες και βραδυπορούσες αυτές θεότητες, επανέφεραν την τάξη, θεραπεύοντας τις πληγές που είχε προξενήσει η κακούργα η αδερφή τους.

Οι ευεργετικές όμως αυτές θεότητες ερχόντουσαν λίγο πριν την οριστική, την τελειωτική και την ανέκκλητη συντριβή, και μόνον υπό μία προϋπόθεση: Έπρεπε να προσκληθούν…

Δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν όλα αυτά. Αν και θυμίζουν οπισθοπορεία, εν τούτοις μπορεί και να είναι απλώς μια προσπάθεια για συσπείρωση, πριν το σωτήριο άλμα.

Θέμος Γκουλιώνης

Οφθαλμίατρος

Ναύπλιον 15.4.18