γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης
Σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα, δημοσιεύθηκε ένα άρθρο για το πολίτευμα της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Το εμβριθές αυτό άρθρο, ήταν γεμάτο σκέψεις, προτάσεις και αφορισμούς, με στόχο την θεραπεία ή έστω την βελτίωση του συστήματος, μιας και είναι πασιφανές πλέον ότι βαρέως νοσεί. Το κείμενο είναι γεμάτο καταγγελτικούς λόγους, οι περισσότεροι από τους οποίους εστρέφοντο εναντίον των απλών ανθρώπων αλλά και των κομματικών σχηματισμών, που δεν εννοούν να αντιληφθούν το γενικό καλό, και μάχονται ο ένας εναντίον του άλλου κλπ κλπ.
Ο συγγραφέας του άρθρου έφερε τον βαρύγδουπο τίτλο «καθηγητής του δημοσίου δικαίου στο πανεπιστήμιο του Καίημπριτς» και έγραφε σα να ήταν ερευνητής ιατρός που πρότεινε ένα σωτήριο φάρμακο το οποίο θα έσωζε το οφθαλμοφανώς άρρωστο αυτό σύστημα διακυβερνήσεως, που έχει εξαπλωθεί όμως σε όλο τον πλανήτη, όπως ακριβώς εξαπλώνονται οι βαριές και επάρατες πανδημίες.
Στο σημείο αυτό, έρχεται στον νού μου, ένα περιστατικό που μου δίδαξε πολλά:
Αρχές της 10ετίας του ’90 στο Ναύπλιον, Καλοκαίρι. Στον «Μεγάλο Δρόμο», περπατούσε σκυφτός ένας μεσόκοπος άνδρας, χαμένος στις σκέψεις του.
-Ρε Πετράκη! Εσύ είσαι βρέ;
-Εγώ είμαι γιατρέ μου, με γνώρισες;
-Τι σου συμβαίνει Πέτρο μου και είσαι τόσο σκεπτικός; Μήπως κανένα ζήτημα υγείας; (Το μυαλό μας πάει πάντα στο κακό).
-Όχι, δεν είναι ζήτημα υγείας. Απλώς κατάλαβα στα γεράματα, ότι δεν είμαι επιστήμονας, όπως επί τόσες 10ετίες πίστευα. Τόσες μελέτες, τόσα συγγράμματα, τόσες διδασκαλίες, κυρίως αυτές, όλα πήγανε στράφι. (Είχε αρχίσει να μιλάει ασταμάτητα, και εγώ δεν ήθελα να τον διακόψω).
Πριν λίγο καιρό, είχα συμμετάσχει σε ένα παγκόσμιο συνέδριο Κοινωνιολογίας, όπου παρευρίσκοντο και έλαβαν τον λόγο, οι διασημότεροι Κοινωνιολόγοι του πλανήτη.
Μετά από 10 ημέρες, οι σοφοί επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι το τελικό συμπέρασμα του συνεδρίου αυτού, ήταν ότι το μέλλον ανήκει στον Μαρξισμό. Παραδέχθηκαν εν τούτοις όλοι τους, ότι διεπράχθησαν και βαρβαρότητες από τους μαρξιστές ηγέτες, όπου είχε επιβληθεί αυτή η θεωρία (κάποτε μάλιστα οι βαρβαρότητες αυτές ήσαν ιδιαιτέρως απεχθείς και απάνθρωπες), αλλά όλα αυτά χαρακτηρίστηκαν ως «παιδικές ασθένειες» του Μαρξισμού, και ότι ανήκουν πλέον στο παρελθόν.
Δεν πέρασαν ούτε 40 ημέρες και ο Μαρξισμός κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, και μάλιστα χωρίς να γίνει κάποια αντεπανάσταση ή οποιουδήποτε είδους αντίσταση. Ξεφούσκωσε μόνος του σαν παιδικό μπαλόνι. Δεν ακούσθηκε μία ντουφεκιά, δεν μάτωσε μύτη, δεν έπεσε ούτε καν ένα χαστούκι! Δέν σεβάσθηκαν οι αθεόφοβοι ούτε τα συμπεράσματα του παγκόσμιου συνέδριου που μόλις είχε περατώσει τις εργασίες του! Όλα άλλαξαν μέσα σε μια νύχτα!
Πάει δεν υπάρχει η επιστήμη της κοινωνιολογίας! Κι εγώ δεν είμαι τίποτα! Πάνε οι κόποι μιας ζωής, τα ξενύχτια και τα βαριά συγγράμματα, πάνε κι αυτά.
Δεν ήξερα τι να πω. Όμως ο φίλος μου συνέχισε.
-Για να καταλάβεις τι σου λέω, σκέψου για λίγο τη δική σου την επιστήμη. Να λες σε όσους πάσχουν από πνευμονία ότι θα θεραπευθούν με τις ενέσεις της πενικιλίνης και όσοι τις κάνουν να τους βλέπεις να πεθαίνουν. Να λες στους γονείς να εμβολιάσουν τα παιδιά τους για να μην πάθουν πολιομυελίτιδα, και συ να βλέπεις όσα παιδιά εμβολιάστηκαν να μένουν παράλυτα!! Πάει ούτε επιστήμη έχω, ούτε η κοινωνιολογία υπάρχει. Μια σαπουνόφουσκα ήταν και έσκασε! Και τι γυαλιστερή και λεία επιφάνεια διέθετε μέχρι και λίγο πριν χαθεί! Και είχε και όλα τα χρώματα της ίριδας, που να πάρει η οργή! Πάνε όλα, χάθηκαν!
Απαρηγόρητος ο φίλος μου.
Άνοιξα λοιπόν κι εγώ τα λεξικά στη λέξη «κοινωνιολογία». Πράγματι, όλα τα λεξικά την ορίζουν και την μελετούν ως «επιστήμη». Η λέξη επιστήμη, σημαίνει την πλήρη και ακριβή γνώση ενός ζητήματος. Επίσταμαι = γνωρίζω καλώς. Όμως από αυτό το σημείο και μετά, αρχίζουν τα δύσκολα.
Στην κορυφαία επιστήμη που είναι η Ιατρική, τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα, είτε μιλάμε για επέμβαση, είτε για φαρμακευτική αγωγή είτε για πρόληψη, το θετικό αποτέλεσμα μετράει πάντα, και με αυτό προχωρά η πρόοδος της Ιατρικής, από τον Ασκληπιό αρχικά και τον Ιπποκράτη έπειτα.
Τα βήματα της Ιατρικής Επιστήμης ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε τρία: Εξέταση, Διάγνωση, Θεραπεία.
Αρχικά εξετάζουμε το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις (σωματικές, ψυχολογικές, κοινωνικές κλπ). Στη συνέχεια βγάζουμε τη διάγνωση, και τέλος προτείνουμε την θεραπεία.
Εάν τώρα η θεραπεία αργεί να έλθει, δεν απογοητευόμαστε ποτέ, και συνεχίζουμε, μέχρι την δικαίωση των προσπαθειών, οι οποίες άρχονται από την θεωρία και συνεχίζονται με το πείραμα, αλλά πάντοτε ένα πείραμα που έχει ως βάση την αρετή, το «ωφελέειν ή μη βλάπτειν» (εάν δέν δύνασαι να ωφελήσεις, τουλάχιστον προσπάθησε να μην βλάψεις), αυτή την αιώνια, διαρκώς σύγχρονη και παγκόσμια διδασκαλία του πατέρα της Ιατρικής, Ιπποκράτη.
Κάποιες θεραπείες ή εμβολιασμοί, έγιναν πρώτα στους ίδιους τους ερευνητές μην τύχει και κινδυνεύσει κάποιος ασθενής. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις που οι διάσημοι εφευρέτες – ιατροί, εμβολίασαν πρώτα τα παιδιά τους και ύστερα πρότειναν να εμβολιασθούν και τα υπόλοιπα παιδιά!
Και αυτό το έκαναν όχι από αδιαφορία για τα ίδια τους τα παιδιά, αλλά επειδή εμπιστευόντουσαν την επιστήμη τους, όπως ακριβώς και οι κοινωνιολόγοι, που ανακοίνωναν ότι η επιστήμη τους δίδασκε και πρόσφερε απόδειξη (μετά από εμπεριστατωμένη εξέταση και βαθειά …επιστημονική ανάλυση όλων των παραμέτρων) για την βεβαία και παγκόσμια επικράτηση του μαρξισμού, για να έλθει πριν αλέκτωρ φωνήσει τρις, η ολοκληρωτική συντριβή αυτού του συστήματος.
Παραμένει λοιπόν το ερώτημα: Είχε άδικο ο φίλος μου ο κοινωνιολόγος που έφθασε να θεωρεί ότι η επιστήμη του ήταν μια απάτη;
Τα στερνά τιμούν / νικούν τα πρώτα, λέγει ο λαός μας. «Προς γάρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον τών πριν υπαρξάντων κρίνεται» είχε διδάξει ο μέγιστος Δημοσθένης.
Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ο μαρξισμός με τον κοινοβουλευτισμό; Από μακριά κοιτώντας τα, άμεση σχέση δεν φαίνεται να έχουν. Εάν όμως τα κοιτάξεις σε σχέση με ένα τρίτο σύστημα, αίφνης αναδεικνύεται μια απελπισμένη σχέση έρωτος και μίσους με το Ελληνικό Πολίτευμα της Δημοκρατίας, το οποίο από τότε που δημιουργήθηκε, παραμένει παγκόσμιο σημείο αναφοράς: Τόσο ο μαρξισμός όσο και ο κοινοβουλευτισμός, χρησιμοποιούν ως πρόσφυμα την λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ενώ δεν είναι δυνατόν να μην έχουν την συναίσθηση αλλά και την πλήρη βεβαιότητα, ότι αμφότερα, πόρρω απέχουν από τον μοναδικό αυτόν τρόπο διακυβέρνησης του είδους «Άνθρωπος».
Αυτά! (προς το παρόν).
Θέμος Γκουλιώνης
Οφθαλμίατρος
ΝΑΥΠΛΙΟΝ 17.4.18
