Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας. Σήμερα, οι δολοφόνοι γιορτάζουν τη μνήμη του θύματός τους

Γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, σήμερα 9 Φεβρουαρίου 2018. Όπως σε κάθε Παγκόσμια Ημέρα, έτσι και σήμερα θα γραφούν άρθρα και θα γίνουν ομιλίες για την Ελληνική γλώσσα.

Θα ακούσουμε τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της φθοράς της να μας μιλούν για το βάθος και τη σημασία της ύπαρξής της. Μόνο που θα μιλούν για βάθος ύπαρξης 30 αιώνων, περνώντας στη λησμονιά ότι αυτή η ράτσα έχει ένα βάθος ύπαρξης εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων και η ενιαία γλώσσα τους υπήρχε πριν και από την εποχή του Ορφέως.

Θα διαβάσουμε για τους μεγάλους του πνεύματος που, αξιοποιώντας τον πλούτο των εικόνων και των αισθημάτων που εκφράζονται μέσω της γλώσσας των Ελλήνων, έδωσαν στην ανθρωπότητα έργα που αντέχουν στον χρόνο. Και θα τα γράφουν αυτά, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα καλλιεργούν τον λεκτικό βαρβαρισμό και την λεξιπενία στις μαθητικές κοινότητες και στην κοινωνία.

Θα διαβάσουμε ίσως το, όχι πολύ γνωστό, περί «μαθηματικής γλώσσας» και κάποιοι να θυμηθούν για λίγο τον Πυθαγόρα και την διδασκαλία του. Θα αγνοούμε όμως το γεγονός πως η γραμματική που μας επιβάλλουν τα Windows έχει καταργήσει τα διπλά σύμφωνα και άρα την αλλοίωσή της. Όπως θα αγνοούμε και την εντολή του σκοταδιστή υπουργού του Κωνσταντίνου Καραμανλή, Γεωργίου Μαγκάκη, «να σπάσουν από τις γραφομηχανές, όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, τα πλήκτρα των τόνων και της υπογεγραμμένης» για να καθιερωθεί η χρήση του μονοτονικού που είχε δια νόμου επιβάλλει ένας άλλος υπουργός της ίδιας κυβέρνησης, ο Γεώργιος Ράλλης.

 «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…»
γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο “Άξιον Εστί”.

Η προστασία της, δομικό στοιχείο για την ύπαρξη των Ελλήνων στο διάβα των αιώνων, θα έπρεπε να αποτελεί πρωτεύουσα αποστολή για κάθε Έλληνα που νιώθει την εντολή και την αποστολή της ράτσας.

Δεν είμαι ο ειδικός για να μιλήσω για την Ελληνική γλώσσα. Διάβασα όμως πολύ και μάτωσα βλέποντας την εγκατάλειψη και την κακοποίησή της.

Θεωρώ υποκρισία ή “ασύγγνωστη άγνοια” να μας απασχολεί η κακοποίηση ενός αδέσποτου ζώου και η εγκατάλειψη μιας κατοικίας ενός κομμουνιστή αντάρτη αλλά, να μας διακρίνει η αδιαφορία για την εγκατάλειψη και την κακοποίηση της γλώσσας των Ελλήνων. Πολύ δε περισσότερο η συστηματική προσπάθεια αντικατάστασή της με φράγκικες και γκρίκλις εκφράσεις.

Οι Εβραίοι, λαός που σέβεται την ιστορία του και υπηρετεί την στρατηγική επικράτησης του αξιακού του συστήματος, ανέστησε την γλώσσα του και την επέβαλε στον ΟΗΕ και άλλους διεθνείς οργανισμούς, μετά από χιλιάδες χρόνια που ήταν θαμμένη στο κενοτάφιο της ιστορίας. Εμείς, κάνουμε το ακριβώς αντίθετο … την οδηγούμε στο θάνατο και την λησμοσύνη.

Και να σκεφτεί κανείς πως, ο Παλαμήδης, ο δημιουργός του φθογγικού αλφαβήτου (ευρήματος αναλόγου αξίας προς την διάσπαση του ατόμου, κατά τον Πυθαγόρειο ερευνητή Ιπποκράτη Δάκογλου), δεν έχει ούτε καν μια προτομή στον τόπο όπου βασίλεψε… στο Ναύπλιον!

Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Υ.Γ. Στο πιθανό ερώτημα «και τι μπορώ να κάνω εγώ για να αποτρέψω τα χειρότερα» η απάντηση είναι απλή «Να χρησιμοποιώ και να υπερασπίζομαι τη γλώσσα μου», γιατί…

«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…..

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη…..

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!…..

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!….»

όπως γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης….