γράφει ο Νίκος Δημ. Μπογονικολός
Ζούμε μιά άστατη εποχή.
Οι σταθερές αξίες αιώνων έχουν συντριβεί. Τα είδωλα, είτε ως αντικείμενα είτε ως έμβια όντα είναι και αυτά νεκροζώντανα. Οι ιδεολογίες και οι θρησκείες είναι ανήμπορες να προσαρμοστούν στο άστατο της εποχής μας.
Ακόμα και ο ατομισμός που έγινε τοτέμ γιά κάθε ανθρωπάκο συχνά πλέον μεταβάλλεται σε ομαδική αντίληψη θλίψης και στα όρια του άγριου φανατισμού.
Η κατάθλιψη και η αδράνεια κυριαρχούν εν μέσω των κρίσεων οικονομικών, κοινωνικών και ψυχολογικών.
Οι παλιές σημαίες έγιναν κουρελόπανα και γιά τις νέες ακόμα δεν βρέθηκε το υλικό τους και το αν αυτές θα είναι άυλες με την στάμπα τους μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.
Περνούν έτη, μήνες, βδομάδες, μέρες και στιγμές χωρίς να επιτρέπουν να χαράζεται η πορεία με σταθερό τιμόνι. Οι καιροί είναι καιροί καταιγίδων και τυφώνων.
Αυτή την άστατη εποχή είναι πολύ μεγάλη η ανάγκη για θυσίες στον βωμό που γράφει ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Να εξευμενιστεί η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια του μέλλοντος του.
Μα τι θυσίες θα είναι αυτές ικανές να τα αλλάξουν όλα;
ΧΑΡΑΣ, θυσίες χαράς μας καλεί ο βωμός να κάνουμε. Ο καθένας μόνος και όλοι μαζί.
Θυσίες χαράς είναι να χαμογελάς εκεί που βλέπεις τον πανικό στα μάτια των πολλών. Να χαίρεσαι έχοντας μέσα σου την ΣΙΓΟΥΡΙΑ ότι αυτά τα χαμόγελα θα αλλάξουν την εποχή.
Τότε θα γίνουν όλα σταθερά όταν η ΧΑΡΑ θα υπάρχει, θα θυσιαστεί με αντάλλαγμα να έρθει η ηρεμία στο σύμπαν. Τότε η ομαδική έκκληση χαράς θα δώσει την ΕΛΠΙΔΑ του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.
