Η νέα κοινωνία που έρχεται δεν μπορεί να μας περιμένει… ή ο κίνδυνος του τέλους της κρατικής μας υπόστασης!

γράφει ο Νίκος Μπογονικολός

Ζούμε συγκλονιστικές στιγμές ως ανθρωπότητα.
Ραγδαίες και συνεχείς μεταβολές στην τεχνολογία, στην κοινωνία, στην οικονομία με την ταυτόχρονη κατάρρευση πολλών δεδομένων και παραδοχών σε όλους τους τομείς.
Παράλληλα κάθε τι το νέο έρχεται βίαια, ανατρεπτικά και ως απόλυτο γεγονός. Αλλάζοντας έτσι τους υπάρχοντες κανόνες και διαδικασίες άμεσα.
Ο μηδενισμός των αποστάσεων, η αλλαγή στην έννοια του χρόνου ενώ παράλληλα υπάρχει σε εξέλιξη ένας τυφώνας που αναμειγνύει τα πάντα. Από ανθρώπους, γλώσσες, φυλές, θρησκείες, χρώματα και ηλικίες. Αυτή η διαδικασία δεν ελέγχεται από πουθενά και κανέναν. Αυτή είναι μία κυρίαρχη ανατρεπτική και επαναστατική εξέλιξη.

Όλα αυτά γίνονται εν μέσω ενός νέου τύπου τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Αυτός είναι μεν ασύμμετρος αλλά έχει την ίδια βία και το ίδιο μέγεθος καταστροφών όπως και οι δύο προηγούμενοι παγκόσμιοι πόλεμοι. Μάλιστα αυτός ο νέος πόλεμος δεν έχει και συγκεκριμένο μέτωπο, εχθρούς, συμμάχους αλλά και ούτε απομονωμένες νησίδες ηρεμίας που είχαν οι προηγούμενοι. Φυσικά δεν υπάρχει και ούτε ημερομηνία πιθανής λήξης του.
Δύσκολο να αναλύσεις, να περιγράψεις και να μοντελοποιήσεις τα επιμέρους θέματα και προβλήματα για την ανθρωπότητα που είναι πλέον ανοικτά λόγω της ποικιλίας τους αλλά και του εύρους τους. Η μόνη σύντομη περιγραφή τους είναι ότι μια νέα κοινωνία έρχεται.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα, ακόμα και συχνά μέσα στην άγνοια μας, ζούμε με τον δικό μας τραγικό τρόπο αυτή την μετάβαση. Μέσα από την πολυετή οικονομική κρίση που εξελίχθηκε σε κοινωνική κρίση για να καταλήξει σε ψυχολογική προχωράμε σαν να βαδίζουμε σε κινούμενη άμμο.
Το παρελθόν μας συντρίβεται, το παρόν μας είναι αβέβαιο και το μέλλον μας άγνωστο. Οι οραματισμοί μας έχουν συχνά ορίζοντα μηνών και πολλές φορές μόνο μέχρι τα προβλήματα της επόμενης μέρας.
Χρόνος δεν υπάρχει. Τον έχουμε εξαντλήσει όχι μόνο στην γενιά μας αλλά και από την επόμενη γενιά με αποτέλεσμα να προσπαθούμε να σκοτώσουμε το αθάνατο, την ελπίδα.

Τι κάνουμε; πως θα διασώσουμε ότι μπορούμε; πως θα συνεχίσει την ύπαρξη της όποιας κρατικής μας υπόστασης;
Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να κατανοήσουμε ακριβώς την κατάσταση. Ο καθένας μας αλλά και ως κοινωνία και ως πολιτεία. Να κατανοήσουμε τους κινδύνους αλλά και τις ευκαιρίες που δημιουργούνται το προσεχές διάστημα. Να γίνουμε κοινωνοί και του κακού αλλά και του καλού!

Οι ενέργειες μας πρέπει να έχουν άμεσες δράσεις αλλά και στρατηγική προσέγγιση.

Η στρατηγική είναι πιο εύκολο γιατί έχει μόνο ένα όνομα… παιδεία. Πρέπει να εκπαιδευτεί η νέα γενιά αλλά και όλοι μας στις μεταβολές που ζούμε αλλά και στις διαδικασίες για την απόκτηση γνώσης που θα μπορεί να συμβάλει στο να αντεπεξέλθουμε στην νέα κατάσταση.
Γνώση που θα βοηθήσει να φύγουμε από την “λίθινη” εποχή και να ακολουθήσουμε την κβαντική εποχή!
Οι άμεσες δράσεις δεν μπορεί παρά να είναι μία σειρά από ιδέες και προτάσεις που αφενός θα είναι στην κορυφή των νέων κυμάτων της κοινωνίας και αφετέρου θα είναι εύκολα υλοποιήσιμες και αποτελεσματικές από μικρές κρατικές οντότητες και κοινωνίες σαν την δική μας.

Τέτοιες εγώ θα πρότεινα:
– την δημιουργία ενός πλήρους περιβάλλοντος λειτουργίας νέων τεχνολογικών λύσεων με εφαρμογή blockchain τεχνολογίας.
– την ίδρυση ενός παγκόσμιου πανεπιστημίου ανθρώπινης γνώσης και τέχνης με στόχο να αναδειχθεί η δύναμη του Οικουμενικού Ελληνισμού.
– την δημιουργία περιοχών προστασίας παγκόσμιας φυτικής βιοποικιλίας με δεδομένη την μοναδική μας βιοποικιλία.
– την ανάπτυξη κινήματος κοινωνικής οικονομίας με εργαστήρια, παγκόσμιους αγώνες νέων ιδεών κοινωνικής οικονομίας.
– την εφαρμογή δράσης ψηφιακού τουρισμού με έμφαση στην τεχνική νοημοσύνη.
– την δημιουργία στους Δελφούς της παγκόσμια ψηφιακής βάσης γνώσης σχετικά με την φιλοσοφία.
– την άμεση εκπαίδευση όλων των Ελλήνων στην χρήση νέων τεχνολογιών ειδικά στο πεδίο της νέας κοινωνιολογίας.
– δημιουργία ανοικτής διαδικασίας για την μελέτη των μεταβολών και παρατηρητήριο της ηλεκτρονικής δημοκρατίας.

Ναι ξέρω, πολλοί θα πείτε αυτά είναι ουτοπιστικά αλλά να θυμίσω ότι τόσο ουτοπιστικό έμοιαζε και η κινητή τηλεφωνία πριν τριάντα χρόνια όταν περιμέναμε πέντε χρόνια για να μας δώσει ο ΟΤΕ ένα τηλεφωνικό νούμερο!

https://bogonikolos.blogspot.gr/2017/10/blog-post.html