γράφει ο Νίκος Δημ. Μπογονικολός
Με την λέξη “τεχνικοανθρωπισμός” μπορούμε να περιγράψουμε την εξέλιξη του ανθρωπισμού ως έννοιας κοινωνικής και ατομικής. Δεν είναι μετα-ανθρωπισμός γιατί δεν είναι κάτι μετά από τον ανθρωπισμό που ζήσαμε τις τελευταίες εκατονταετίες.
Ο ανθρωπισμός έβαλε στο κέντρο των πάντων τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος βέβαια έπαιζε κρίσιμο ρόλο και στην ζωή και τον θάνατο. Οι ανθρώπινες ικανότητες και γνώσεις κυριαρχούσαν πάνω στην ύλη, την φύση, τις μηχανές και τις διαδικασίες.
Υπήρξε το κυρίαρχο και σχεδόν απόλυτα αποδεκτό σημείο αναφοράς των πάντων ανεξάρτητα από πολιτικές ή θρησκευτικές ιδεολογίες. Εξ άλλου όλοι είχαν ως σημαία πως θα υποστηρίξουν την καλή ζωή του ανθρώπου.
Εν τούτοις στο όνομα του ανθρωπισμού υπήρξε συνεχώς βία, καταπίεση, διακρίσεις και υποτίμηση του ανθρωπίνου όντος. Βλέπεις ο άνθρωπος δεν ζύγιζε το ίδιο σε όλες τις ηπείρους και σε όλες τις δεκαετίες.
Ήταν και είναι πιο πολύτιμος ο άνθρωπος που έχει δύναμη και εξουσία από αυτόν που περνά το διάστημα της ζωής του στην αφάνεια.
Ήρθε όμως ο καιρός που ξεκίνησε η καταρχήν καταγραφή και γνώση του ανθρωπίνου όντος από το DNA του μέχρι τις ηλεκτρομαγνητικές διαδικασίες γύρω του. Ο τρομακτικός όγκος πληροφορίας δεν είναι πλέον τρομακτικός. Η αναγκαία υπολογιστική ισχύ για την “μηχανή” άνθρωπος είναι πλέον εφικτή και υλοποιήσιμη.
Στο σύστημα της ανθρώπινης ύπαρξης η τεχνολογική ισχύς αποκτά ταχύτητα εξαιρετικό σημαντικό ρόλο. Τόσο σε ατομικό επίπεδο όσον και σε κοινωνικολογικό.
Ο τεχνικοαθρωπισμός δεν είναι πλέον μια έννοια που την διατυπώνει η ανθρώπινη σκέψη αλλά είναι μία πραγματικότητα που πρέπει να την δούμε ως ένα γεγονός και το αναμενόμενο μέλλον μας.
Μοιάζει τρομακτικό, φοβίζει αλλά φοβίζει το ίδιο όπως μας φοβίζει κάθε τι άγνωστο, κάθε τι που ξεπερνά τα νοητικά τείχη που έχουν τοποθετηθεί ακόμα και με την καλή έννοια του ανθρωπισμού!
Πρώτες σκέψεις μου για ένα αύριο που έρχεται πολύ γρήγορα προς εμάς….
Αναρτήθηκε στις Ιανουαρίου 25 Ιανουαρίου 2018
