Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος
Τα ἔθνη δέν ὑποχωροῦν. Εἴτε ἔχουν δίκιο εἴτε ἄδικο, δέν κάνουν πίσω. Τό βασίλειο τῶν Ζουλού πολέμησε τήν Βρετανική αὐτοκρατορία. Οἱ ράτσες δέν παραδίδουν ὄπλα. Οἱ Ἀφγανοί πολέμησαν καί τούς Σοβιετικούς καί τούς Ἀμέρικανούς. Οἱ λαοί δέν εἶναι ριψάσπιδες. Οἱ Ἕλληνες ἔσυραν στό ἐθνικιστικό ἅρμα τῆς 4ης Αὐγούστου τό ξεφτιλισμένο κουφάρι τοῦ ἰταλικοῦ στρατοῦ.
Ἡ Ἱστορία ἔχει χῶρο γιά τούς κλαψιάρηδες. Στις σελίδες τῆς καταισχύνης, στίς παραγράφους κοντά στόν Ἐφιάλτη, στά κεφάλαια πού περιγράφουν τίς ζωές τῶν δούλων, στίς ἑνότητες τῶν ἀσημάντων.
Ὁ πλανήτης μας δέν εἶναι μία ἰδανική ὀνειροΰφαντη οὐτοπία. Εἶναι μία ἀρένα ὅπου ἐπικρατοῦν οἱ ἰσχυροί καί οἱ ἀνίσχυροι ματώνουν γιά νά ἀποκτήσουν δύναμη. Ἡ καθημερινότητά μας τό μαρτυρᾶ αὐτό. Ἡ Ἱστορία τό φωνάζει. Ἡ συνείδηση συμφωνεῖ. Ὅσοι μιλοῦν γιά τά «δίκια» τοῦ ἀντιπάλου καί παρουσιάζουν τήν ὀπτική τοῦ ἐχθροῦ –όχι γιά νά τόν καταλάβουμε καί νά τόν συντρίψουμε, ἀλλά γιά νά συνθηκολογήσουμε- εἶναι oἱ εμπροσθοφύλακές του. Εἶναι ἀνιχνευτές προθέσεων τοῦ δικοῦ μας στρατοπέδου. Εἶναι ἡ πνευματική, ἰδεολογική καί προπαγανδιστική ἀεροπορία ποῦ «μαλακώνει» τίς
γραμμές μας μέ διαρκή βομβαρδισμό ἀνοησιῶν ὑπέρ τῆς ἀντίπερα ὄχθης. Πολλοί δικοί μας, οἱ πιό ἀγύμναστοι ἀπό ψυχολογικῆς ἀπόψεως, οἱ πιό γερασμένοι ἠθικά κι ὅσοι ἔχουν χάσει τήν ἐπαφή τους με τήν ἀσίγαστη ζωική δίψα γιά ἐπικράτηση, ἐπέκταση, νίκη καί ἑτοιμάζονται γιά τόν ἀφανισμό τους, θέλουν καί πείθονται ἀπό τίς σειρῆνες τῆς παράδοσης –τοῦ… ἔντιμου (ἄν εἶναι δυνατόν) συμβιβασμοῦ! Λές καί ὑπάρχει κάτι τέτοιο.
Εἴμαστε Ἕλληνες καί δέν διανοούμαστε νά παραδωθοῦμε. Οὔτε σέ ἀνίσχυρους οὔτε σέ ἰσχυρούς. Πολλώ δέ μᾶλλον δέν πρόκειται νά παραδώσουμε οἰκογενειακούς θησαυρούς (ναί, ἡ Μακεδονία ὁλόκληρη εἶναι μία κληρονομιά πού ἀποδεχθήκαμε) σέ ἀνείπωτα γελοίους ἀρλεκίνους, πού εἶναι, λέει, ἐξαιρετικά δύσκολο να… ὑποχωρήσουν ἐπειδή ἐπί δύο γενιές ἔχουν ποτιστεῖ μέ προπαγάνδα! Χαχαχαχαχά! Κι ἐμεῖς ἐπί χιλιετίες, εἴτε ἔχουμε δίκιο εἴτε ὅλο τό ἄδικο τῆς πλάσης, ἔχουμε ποτιστεῖ μέ μιά αἴσθηση ὑπεροχῆς καί κάνουμε τό λουτρό μας στό αἷμα τῶν ἐχθρῶν μας. Οἱ ζωντανοί εἶναι ἀνυποχώρητοι, εἶναι φιλοπόλεμοι, εἶναι δόλιοι, ὀνειροπόλοι, ἀδίστακτοι, μέ χαίτη λέοντα καί δηλητήριο ὀχιᾶς. Αὐτό εἶναι σωστό.
Οἱ Σκοπιανοί, πού δέν εἶναι οὔτε ἔθνος οὔτε λαός παρά μόνο μία κουρελού ἐθνοτήτων, ἄν δέν συμπεριφερθοῦν σοφά, δηλαδή νά ὑποχωρήσουν ἀτάκτως σέ ὅλα, θέλοντας καί μή, θά ἀντιμετωπίσουν μία μέρα ὅσους ζωντανούς ἔχουν ἀπομείνει νά συμπεριφέρονται καί νά πολιτεύονται ὡς Ἕλληνες. Καί, φυσικά, θά ἀντιμετωπίσουν τόν Στρατό μας. Δέν εἶναι μόνο ἐκεῖνοι ἐπεκτατικοί, εἴμαστε κι ἐμεῖς καί μποροῦμε νά γίνουμε τρισχειρότεροι κι ἀπό ἀφιονισμένο τροφοσυλλέκτη πού παλεύει γιά μεγαλύτερη μερίδα ἀπό τό φρεσκοσκοτωμένο μαμούθ.
Τά ἴδια (καί πολύ χειρότερα) μέ τούς Σκοπιανούς θά ὑποστοῦν καί ὅσοι διανοηθοῦν νά παραδώσουν ἑλληνικά κτήματα (ὑλικά καί πνευματικά) στά ὑπόλοιπα της Τιτοϊκῆς ἀποθήκης. Δέν φαντάζονται τί τούς περιμένει στήν ἑπόμενη, ἀπότομη στροφή τῶν ἐξελίξεων.
Δέν θέλουμε οὔτε ὑποχωρήσεις οὔτε δικαιοσύνες μέ τούς ἐχθρούς. Νίκη θέλουμε καί τήν ὑποταγή τους.
Ἐπικρατέειν ἤ ἀπόλλυσθαι.
ΠΗΓΗ: http://adiavroxoi.blogspot.gr/2018/01/blog-post_9.html
