γράφει η Θέκλα Μεταξά
-ερευνήτρια αστρολογίας
Κατά τα πρώτα χρόνια της επικράτησης του Χριστιανισμού, και όταν αυτή η νεαρή θρησκεία αναπτυσσόταν και εξαπλωνόταν, υπήρχε ένας γενικευμένος τρόμος για τα αστέρια, αλλά ταυτόχρονα και μια πλατειά χρήση της αστρολογίας. Αυτός ο τρόμος ήταν πραγματικά μια δεισιδαιμονία, και υπήρχε η πίστη πως ο μοναδικός τρόπος να κατευνάσουν τη δυσμένεια των άστρων ήταν η χρήση της μαγείας.
Ένα από τα βασικά καθήκοντα της εκκλησίας, ήταν να μειώσει αυτή την αστρολογική «δεισιδαιμονία» που, όπως νόμιζαν, ήταν κατάλοιπο της προηγούμενης παγανιστικής θρησκείας (έτσι συνήθιζαν να ονομάζουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό). Φυσικά, η νεαρή θρησκεία, δεν μπόρεσε να πετύχει ολοκληρωτικά το στόχο της. Κατά τους αιώνες που ακολούθησαν, και παρά τη θρησκοληψία που επικρατούσε σε ορισμένες χώρες, η μελέτη των άστρων δεν εγκαταλείφθηκε από τον κόσμο.
Μερικούς αιώνες αργότερα, κατά την ελισαβετιανή εποχή, σιγά-σιγά, επικράτησε η άποψη, ότι τα αστέρια δεν ήταν πάντοτε δυσμενή, ούτε υπήρξαν οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τις διάφορες καταστροφές.
Αυτό που προκάλεσε την τυραννία της κακοτυχίας ήταν ο μύθος για την πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο. Έτσι λοιπόν, για να επιτευχθεί η ισορροπία στο σύμπαν, καθορίστηκαν κάποια αστέρια να έχουν αρνητικές επιρροές και κάποια να είναι καλότυχα. Ορίστηκε λοιπόν, η γλυκιά και ευγενική Αφροδίτη να μειώνει τη δυσμένεια του Άρη, και ο δυνατός Δίας, να καταστρέφει τη δυσμένεια του Κρόνου.
«Τη μοίρα μπορείς να την αποφύγεις, αν της αντισταθείς, ενώ αν την αγνοήσεις θα σε κατακτήσει» συνήθιζαν να λένε κάποιοι σοφοί της εποχής. Πίστευαν ακόμα ότι με τη δύναμη της γνώσης θα μπορούσαν να ενισχύσουν ή να μετριάσουν την επιρροή των άστρων. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που υποστήριξε ο μεγάλος αστρολόγος και μαθηματικός του 2ου μ.χ.χ. αιώνα, ο Πτολεμαίος ο Αλεξανδρινός, ο οποίος έλεγε πως «ο σοφός κυβερνάει τ’ άστρα».
Ο ζήλος για τη μελέτη των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ιδιαίτερα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, βοήθησε σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση του κόσμου, και την κατανόηση των συμπαντικών φαινομένων. Η Αναγέννηση στην Ευρώπη ξεκίνησε από τη Φλωρεντία, όπου οι μεγάλοι θαυμαστές του Πλάτωνα, από την οικογένεια των Μεδίκων, φρόντισαν να μεταφραστούν τα συγγράμματα του. Έτσι λοιπόν, με το πέρασμα των αιώνων, ο κόσμος κατάφερε να ξεπεράσει τους φόβους και τις δεισιδαιμονίες σχετικά με τα ουράνια σώματα, και να εναρμονιστεί με την ουσία και τις ιδιότητές τους. Έμαθε να προβλέπει μελετώντας τις κινήσεις τους και να χρησιμοποιεί αυτή τη γνώση , τόσο για προσωπικά θέματα, όσο και για προβλέψεις σχετικές με τον καιρό και τα φυσικά φαινόμενα.
Αν λοιπόν οι άνθρωποι της Αναγέννησης συμφιλιώθηκαν με την Αστρολογία και τις προβλέψεις, μοιάζει ουτοπικό το γεγονός ότι σήμερα μετά από τόσους αιώνες, υπάρχουν άτομα που ακόμα φοβούνται τα άστρα. Να θυμηθούμε ότι τα Ομηρικά Έπη είναι γεμάτα από αστρονομικές παρατηρήσεις και αστρολογικές προβλέψεις. Τα άστρα δεν είναι εχθροί μας, μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη θέση μας στο σύμπαν, μας προειδοποιούν και μας προετοιμάζουν. Εχθροί μας είναι οι δεισιδαιμονίες, η άγνοια, οι φόβοι για καταστροφές, δαίμονες, σατανάδες και η άποψη περί παντοδυναμίας της μαγείας.
Το σύμπαν φτιάχτηκε για μας, το ίδιο και τα ουράνια σώματα.
