ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Ο Λαός αποφασίζει να «κυλήσει το ποτάμι». Τα συστημικά κόμματα φοβούνται!

Γράφει ο
Γιάννης Κουριαννίδης*

«Ντροπή Σας να συζητάτε με τον Σκυλόφραγκο αν η Μακεδονική Σας Γη είνε Δική Σας Γη. Και να τον πείσης, δεν τον πείθεις το Ληστή. Ή μόνος του ή με Σμπίρους βαλτούς θα προσπαθήση να Σας πάρη κάθε Γη».

Ξεθώριασαν τα λόγια του Περικλή Γιαννόπουλου έναν και πλέον αιώνα τώρα… Ξεθώριασαν στη μνήμη των ηγεσιών του ελληνικού λαού. Όχι στη βάση του! Εκεί παραμένουν ζωντανά. Γι’ αυτό, και σε πείσμα λιπόψυχων ηγεσιών, οι πολίτες αντιστέκονται.
Όπως και τότε, στη Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας, όταν ξεπουλήθηκε η αξιοπρέπεια της Αυτοκρατορίας και της Εκκλησίας μας αναγνωρίζοντας τα πρωτεία του Πάπα στην Ένωση των Εκκλησιών, με αντάλλαγμα δύο τριήρεις και 300 στρατιώτες για την υπεράσπιση της Πόλης (!), έτσι και σήμερα ο λαός πορεύεται μόνος του, αναδεικνύοντας νέες συλλογικότητες και πρόσωπα, για να τον βοηθήσουν μετά, στις σκοτεινές μέρες που ακολούθησαν την Άλωση. Μια Άλωση που σήμερα μπορεί ακόμη να αποφύγει.

Πρώτον, διότι είναι ήδη γνωστές οι συνέπειες από την Άλωση του 1453 και το τι επακολούθησε. Δεύτερον, διότι στην εποχή μας οι πολιτικές ηγεσίες εκλέγονται από το σύνολο του λαού και γνωρίζουν πολύ καλά τι θα σημάνει γι’ αυτές ένα ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας μας.
Αυτό που συμβαίνει με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης στηρίζεται αποκλειστικά στο ένστικτο του ελληνικού λαού, δηλαδή στον πατριωτισμό του. Είναι αυτονόητη και απολύτως φυσιολογική η αντίδρασή του στο επιχειρούμενο ξεπούλημα των εθνικών του δικαίων, της ταυτότητάς του και της Ιστορίας του. Γι’ αυτό και η συμμετοχή είναι παλλαϊκή και πανεθνική.

Όταν ο Σωτήρας Χριστός πλησίασε τον τάφο του Λαζάρου και είδε το θλιβερό θέαμα με τους συγγενείς του να ολοφύρονται και να μοιρολογούν για τον χαμό του, τους είπε: «Μην κλαίτε, εγώ είμαι εδώ. Κυλήστε την πέτρα του τάφου και θα δείτε τι θα κάνω». Και τον ανέστησε! Ανέστησε έναν άνθρωπο! Σιγά το πράγμα, θα μου πείτε. Θεός ήταν, τον ανέστησε. Σωστά! Αφού, όμως, ανέστησε έναν άνθρωπο, ακριβώς επειδή ήταν Θεός, τι τον εμπόδιζε, άραγε, να κυλήσει Αυτός και την πέτρα;

Τίποτα, βεβαίως. Απλώς, είπε στους ανθρώπους: «Τι κλαψουρίζετε και μοιρολογάτε; Εγώ είμαι εδώ. Απλώς κυλήστε την πέτρα. Κάντε επιτέλους και κάτι, βρε άχρηστοι, από το να μοιρολογάτε και να μυξοκλαίτε! Για τα άλλα θα φροντίσω εγώ».
Τόσα χρόνια, που οι Σκοπιανοί προκαλούν με την καπηλεία του ιστορικού ονόματος της Μακεδονίας μας, οι εκάστοτε ηγεσίες μας κλαψουρίζουν διεθνώς, σαν τους συγγενείς του Λαζάρου.

Ξέχασαν τα διδάγματα της θρησκείας μας, αλλά και αυτά της παλιάς μας («συν Αθηνά και χείρα κίνει»), και ρεζιλεύονται παντού ως θλιβεροί ικέτες που δείχνουν αδύναμοι να διεκδικήσουν το αυτονόητο.

Αυτή την άθλια εικόνα ανέλαβε να αλλάξει ο ελληνικός λαός. Παραμερίζοντας ουσιαστικά τις λιπόψυχες ηγεσίες του, πολιτικές και θρησκευτικές, αποφάσισε να κυλήσει επιτέλους την πέτρα του τάφου, ώστε να αναστήσει τη θαμμένη του αξιοπρέπεια, τη βούληση και την αποφασιστικότητα να διεκδικήσει και να επιβάλει το δίκαιο. Αποφάσισε επιτέλους να κάνει κάτι!

«Η μόνη δικαιοσύνη είναι το σπαθί» είχε γράψει ο Π. Γιαννόπουλος. Η δύναμη, δηλαδή. Και μεγαλύτερη δύναμη από τη λαϊκή οργή δεν υπάρχει στον κόσμο αυτόν. Αλίμονο σε όποιον την αγνοήσει…

*Ο Γιάννης Κουριαννίδης

είναι Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»