Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στην επιστήμη της επικοινωνίας, τα δόγματα κατέχουν ξεχωριστή θέση. Η “επικοινωνία των θρησκειών” αποτελεί το πιο εκκωφαντικό παράδειγμα αποτελεσματικής διάχυσης, για την αποτύπωση ενός μηνύματος σε μαζικά κοινωνικά κοινά. Και μάλιστα… πασών των εποχών.
Η Εκκλησία, σε όλες τις μορφές και τα δόγματά της, ακουμπάει στην καρδιά της κοινωνίας. Αγγίζοντας ακόμη και όσους δεν πιστεύουν. Εκείνους που δηλώνουν “άθεοι”. Υπό αυτή την έννοια, μια κοινωνία σαν τη δική μας, με βαθιά συντηρητικά χαρακτηριστικά, ειδικά σε μια εποχή βαθιάς κρίσης σαν και αυτή που βιώνουμε στα χρόνια της κρίσης, έχει ανάγκη από μια “ομιλούσα” Εκκλησία. Όχι από μια Εκκλησία… συσσιτίων.
Είναι προφανές ότι, σε πείσμα των αριστερόστροφων και ψευδο-προοδευτικών “μειονοτήτων” του δημοσίου βίου, ένας “Χριστόδουλος” θα λειτουργούσε προωθητικά για την υπέρβαση της εθνικής κρίσης. Δηλαδή, ένας Ιεράρχης που θα μπορούσε να εκφέρει πολιτικό (όχι κομματικό) λόγο, και να απαντήσει στις αγωνίες μιας κοινωνίας που αναζητεί σε διαρκείς αποπροσανατολισμούς το βάλσαμο για την ταλαιπωρημένη καρδιά της.
Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, θα μπορούσε να είναι “ο νέος Χριστόδουλος”. Με υπέρτερη κατάρτιση και αξιακή κιβωτό, σε σχέση με τη συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων μελών της σημερινής Ελλαδικής Εκκλησίας, είχε δώσει δείγματα γραφής ότι μπορούσε να βγει μπροστά. Να μιλήσει στις καρδιές των Ελλήνων. Να καλύψει το κενό που σκανδαλωδώς υπάρχει, στα χρόνια της κρίσης.
Προ ετών, μια πύρινη εγκύκλιός του για το χαράτσι και τα μνημονιακά δεινά, είχε μεγαλύτερη απήχηση στην κοινωνία, από κάθε άλλον λόγο, οποιουδήποτε άλλου σύγχρονου πολιτικού, ιεράρχη, πνευματικού, συνολικά προσώπου που σεργιανίζει στον δημόσιο βίο.
Το βήμα ωστόσο, έμεινε ατελές. Ο Μεσογαίας Νικόλαος δεν βγήκε μπροστά. Δεν μίλησε όσο και όταν θα έπρεπε. Τότε που ο λόγος του θα είχε εκκωφαντικό αποτέλεσμα για την καρδιά και το μυαλό μιας κοινωνίας διψασμένης να αγκαλιάσει την ελπίδα. Την προσδοκία. Το φως.
Επέλεξε να αφοσιωθεί σε ένα έργο ζωής, που παρουσίασε χθες. Τη “Γαλιλαία”. Μια μονάδα ανακουφιστικής φροντίδας, που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά στη σύγχρονη Ευρώπη. Ένα έργο που “μιλάει” από μόνο του. Ανακουφίζει. Γεμίζει ελπίδα. Λειτουργεί ως παράδειγμα μιας άλλης Εκκλησίας. Μιας Εκκλησίας που “ομιλεί” με τα έργα της.
Μια μελαγχολική διαπίστωση, για το πόσο ισχυρότερο αποτύπωμα θα μπορούσε να αφήσει ο συγκεκριμένος Ιεράρχης στην εθνική διαδρομή. Αν “διάβαζε” διαφορετικά την ιστορική συγκυρία και τη συνέδεε με τις διαρκείς ανάγκες των Ελλήνων για πεφωτισμένη καθοδήγηση.
ΠΗΓΗ: ΕΔΩ
