Οι Δήμαρχοι ήταν πάντοτε πιο κοντά στους ανθρώπους, απ’ ότι οι πολιτικοί. Ίσως γιατί κρίνονται από πιο ομοιογενείς ομάδες ψηφοφόρων ή γιατί δίνουν εξετάσεις κάθε στιγμή και μάλιστα στα χαμηλά επίπεδα λειτουργίας των καθημερινών ανθρώπων.
Γι’ αυτό και η ψυχική επαφή ενός Δημάρχου που αγαπά τον Δήμο του (με την έννοια των ανθρώπων και όχι του χώρου ή της διοικητικής μονάδας), είναι ζεστή και κινείται στα όρια του φίλου ή του συγγενούς.
Αυτό σκεφτόμουν ακούγοντας τον Δήμαρχο Άργους Μυκηνών, Δημήτρη Καμπόσο, να μιλάει από καρδιάς στους Δημότες του, στο Άργος και στη Νέα Κίο, όπου άναψε τα φώτα στο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, κρατώντας ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά του και αφιερώνοντας την γιορτή της Ελπίδας στα παιδιά, που μεγαλώνουν σε συνθήκες ζόφου.
Μου άρεσε που ζήτησε από τους Δημότες του «να μην το βάζουν κάτω και να μην αφήνουν την γκρίζα ατμόσφαιρα να γίνεται ορίζοντας των παιδιών τους».
Μα, πιο πολύ μου άρεσε που, όταν απευθύνθηκε στους ανθρώπους και τους ζήτησε ένα παιδάκι για να ανάψει το Δέντρο της Ελπίδας, έσπευσαν οι μητέρες και του εμπιστεύτηκαν το δικό τους παιδί.
Ναι, αυτή είναι η σωστή έκφραση «του εμπιστεύτηκαν το παιδί τους». Και το έκαναν γιατί έχουν πια βεβαιωθεί πως η αγκαλιά του θα είναι ζεστή και στιβαρή και θα μεταφέρει στο παιδί τους αγάπη και ασφάλεια.
