Επί πτερύγων ανέμων

του Κώστα Τάταρη

Η βιοθεωρία μας είναι ποιητική, ηρωική και τραγική. Ποιητική, διότι έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους ποιητές, παρά στους φιλοσόφους. Οι ποιητές προχωρούν πέρα από τις “προκαταλήψεις των φιλοσόφων”, διασχίζουν αποστάσεις, όταν οι φιλόσοφοι παγιδευμένοι στις μονομέρειές τους σταματούν και από τους τελευταίους εμπνεόμαστε μόνον από εκείνους που διατυπώνουν τη φιλοσοφία τους “ποιητικά”, ακόμα και όταν αλληλοαναγνωρίζονται ως αντίπαλοι (τι κι αν ο Νίτσε του “γίγνεσθαι” θέτει εαυτόν απέναντι στον Πλάτωνα του “είναι”; Αγαπάμε και τους δυο εξ’ ίσου).

Ηρωική, διότι “το αίμα των ηρώων είναι πιο ιερό από το μελάνι των σοφών και από τις προσευχές των πιστών”, διότι ο Ήρωας, όπως και ο Άγιος, είναι οι πλέον ασφαλείς οδοδείκτες για την υπέρβαση της χθόνιας πλευράς του “εγώ” μας.

Τραγική, διότι δεν θέλουμε να βλέπουμε “το ποτήρι” ούτε “μισογεμάτο”, ούτε “μισοάδειο”, πολύ απλά, απλούστατα, “σπάμε το ποτήρι”. Μας αναγουλιάζει η γλυκερή “αισιοδοξία”, μας αναγουλιάζει το ίδιο η “απαισιοδοξία” που είναι η δικαιολογία της εύκολης παραίτησης. Αγαπάμε τη Ζωή και τη βιώνουμε τόσο μέσα από τις “λιακάδες” της, όσο και μέσα από τις “χιονοθύελλες” της και θέλουμε να την κοιτάμε στα μάτια, δίχως να γυρίζουμε πληγωμένο το βλέμμα μας… άλλωστε η Ελληνική Τραγωδία και οι συνεπείς μαθητές της, από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Καζαντζάκη, μας “έδειξαν” πολλά…

Η βιοθεωρία μας περιελίσσεται στην σπειροειδή τροχιά του Συμπαντικού Νόμου, άλλοτε ανελίσσεται, άλλοτε σταματά, μα πάντα περιστρέφεται αέναα. Δεν είναι η “ευθεία γραμμή” του Χρηματιστηρίου με την “ανοδική” και “καθοδική” πορεία της, αλλά ούτε και ο κλειστός κύκλος που γίνεται κλοιός. Ίπταται “επί πτερύγων ανέμων”, διότι σε τελευταία ανάλυση, “το πνεύμα όπου θέλει πνεί” και τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι προδιαγεγραμμένο.

Θεμελιώνεται στη διαλεκτική του αριστοκρατικού ριζοσπαστισμού και του κοινοτισμού. Οι αληθινά εκλεκτοί βρίσκονται πάντοτε απέναντι στην όποια ψοφοδεή ψευτοελίτ, αυτοπροσδιορίζονται από τους περιορισμούς που οι ίδιοι θέτουν στους εαυτούς τους, δείχνουν κατευθύνσεις στους “κοινούς θνητούς”, ανοίγουν μονοπάτια σε τόπους αδιάβατους και η Κοινότητα, η εθνικολαϊκή Κοινότητα, δεν είναι η κατακερματισμένη νεωτερική κοινωνία του εφήμερου, της χρηστικότητας και της συναλλαγής. Είναι ο “Τόπος”, όπου πραγματώνονται ο Λόγος και το Πρόσωπο. Η Κοινότητα δεν είναι η θρησκειοποίηση του Ιερού, η μυρμηγκοφωλιά του κολλεκτιβισμού ούτε “οι μοναχικοί λύκοι” της καπιταλιστικής στέπας. Στην εθνικολαϊκή Κοινότητα είμαστε αυτεξούσια Πρόσωπα που κοινωνούν στον “κοινό Λόγο”, είμαστε ομοτράπεζοι.

Η βιοθεωρία μας είναι επιστημονική, χωρίς να είναι επιστημονιστική, θετικιστική, λογοκρατική, διότι κινητήριες δυνάμεις της είναι η Πίστη και η Θέληση. Η Θέληση κόβει τους άλυτους για τη λογική γόρδιους δεσμούς, “όπου υπάρχει θέληση υπάρχει δρόμος” και η “Πίστη κινεί βουνά”, κάτι που, προδήλως, η δειλή λογική αδυνατεί να πράξει… και ενσωματώνει το μη μετρήσιμο μέγεθος, το απρόοπτο, το απρόβλεπτο, όχι κατ’ ανάγκην σαν απειλή, αλλά ενδεχομένως και σαν σωτήρια έκπληξη, σαν η από καιρό αναμενόμενη “καλή αγγελία”, γι αυτό μας θέλει έτοιμους, άγρυπνους, με τις δάδες αναμμένες…”Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της Νυκτός”.

Διασχίζει, αλλά δεν σταματά, στις “πεδιάδες των ειλώτων”, στις “κοιλάδες των εύκολων γελώτων και των εύκολων δακρύων”, στρέφει το βλέμμα της στους “ορεσίβιους”, στρέφει το βλέμμα της και στους “θαλασσινούς”. Όχι μόνο γιατί τόσο το “Όρος” όσο και η “Θάλασσα” είναι οι “Τόποι” του Απόλυτου, του “αντάρτη” και του “αναζητητή”, αλλά και γιατί εμείς οι Έλληνες (οφείλουμε να) είμαστε περίεργα, δισυπόστατα όντα: και τα αγριοκάτσικα των βουνών μας και τα δελφίνια (ενίοτε και σκυλόψαρα) των θαλασσών μας… και αναζητά μαχητές… προ πάντων μαχητές… διότι, όσο υπάρχει μια “Καρχηδόνα” που μας απειλεί, η διαταγή παραμένει άμεση, απόλυτη, κοφτή: “Carthago delenda est” (“Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί”)!

ΠΗΓΗ: http://koinosparanomastis.blogspot.gr/2017/12/blog-post_8.html#more