γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Χόρτασε το είναι μου, επιφανειακό συντηρητισμό και προοδευτική οπισθοδρόμηση, για μια ακόμη φορά, με αφορμή την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Μόνο που αυτή τη φορά οι γράφοντες, δεν τα έβαλαν με τις μαθήτριες αλλά με τις καθηγήτριες συνοδούς. Και ως συνήθως, δεν ασχολήθηκαν με την ουσία (το παράστημα και τον συντονισμό του τμήματός τους), αλλά με την επιφάνεια (τι ρούχα φορούσαν οι ίδιες).
Δεν πείραξε, όλους τους επικριτές, το πώς περπατούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες, ούτε το γεγονός της ανομοιομορφίας των ρούχων που φορούσαν. Τα δωδεκάποντα των συνοδών τους ενόχλησαν, τα κολλητά και το μίνι.
Δικαίωμα του καθενός να εκφράζει τις απόψεις του. Όμως, όταν αυτό γίνεται δημοσίως, πρέπει να εφαρμόζουμε την προτροπή των προγόνων μας. Εκείνων που δόξασαν τον άνθρωπο. «Να βουτάμε πρώτα τη γλώσσα στο μυαλό, πριν εκφέρουμε κρίση», είχαν πει. Έτσι και εγώ, πριν γράψω αυτό το άρθρο, το σκέφτηκα πολύ. Κατέληξα όμως στο συμπέρασμα πως, πρέπει να στηρίξω την άποψή μου έστω και αν στεναχωρήσω κάποιους φίλους.
Ξεκινάω από το γνωστό ανέκδοτο (της μεταπολίτευσης) όπου, όταν έδειχναν στον Κνίτη το φεγγάρι και τον ρωτούσαν «τι σου δείχνω σύντροφε» … αυτός απαντούσε «βλέπω ένα δάχτυλο». Έτσι κι εμείς τώρα. Αντί για την παρέλαση και την προσπάθεια που γίνεται να την ευτελίσουν (χωρίς βηματισμό, χωρίς στολή, χωρίς Έλληνα σημαιοφόρο, χωρίς αριστούχους παραστάτες, χωρίς πολιτική και εκπαιδευτική ηγεσία που να πιστεύει στην ανάγκη και τη χρησιμότητα της ενέργειας) βλέπουμε το δωδεκάποντο ή το μίνι.
Σκέφτηκε κανείς να επικρίνει το γεγονός ότι, ένας υπουργός μιας κάποιας κυβέρνησης υπέγραψε μια απόφαση που κατήργησε το ομοιόμορφο ντύσιμο των μαθητών που παρελαύνουν; Ποια κυβέρνηση ήταν αυτή; Ποιος υπουργός υπέγραψε την απόφαση; Λογικό δεν ήταν από εκεί και μετά ο καθένας να φοράει ότι γουστάρει; Μίνι… 12ποντα… ή μαντήλες σύμβολο του Ισλάμ;
Σκέφτηκε κανένας να επικρίνει το γεγονός ότι, κάποιος Δ/ντής εκπαίδευσης χαλάρωσε το πρόγραμμα γυμναστικής και έτσι έφτασαν οι περισσότεροι μαθητές να παρελαύνουν παριστάνοντας περιπατητές του Χάρλεμ;
Σκέφτηκε κανένας γιατί, πια, οι γονείς δεν λένε στα παιδιά τους «κάνε μας υπερήφανους» και «καθώς περπατάς να θυμάσαι γιατί παρελαύνεις»;
Και οι διάφοροι συντηρητικοί, που δεν μιλούν για τις όμορφες γυναίκες που πηγαίνουν βαμμένες και με μίνι στην εκκλησία ή με σταμπωτά φανελάκια και σαγιονάρες στη Βουλή γιατί αντιδρούν όταν οι μαθήτριες και οι συνοδοί τους πηγαίνουν με μίνι στην παρέλαση;
Και οι διάφοροι προοδευτικάριοι που σταύρωναν ιερείς και δικαστές γιατί ζητούσαν «ευπρεπή ενδυμασία», μέχρι που επέβαλαν την ασυδοσία στην εκκλησία, στο κοινοβούλιο, στα δικαστήρια, γιατί τώρα τα βάζουν με τις ενδυματολογικές προτιμήσεις όσων παρελαύνουν;
Και αυτοί που συνωθούνται στην εξέδρα των επισήμων; Αυτοί κρίνονται για τα ρούχα που φοράνε; Κρίνονται γιατί στο πρωτόκολλο, οι Μαχητές του ’40 κατατάσσονται πίσω από τους διευθυντές τραπεζών και τους εφοριακούς;
Δεν θα ήταν προτιμότερο, να αντιδρούμε στις διατροφικές συνήθειες που μας επιβάλουν οι διαφημιστές και στην τριφηλή ζωή που κάνουν τα παιδιά μας, με αποτέλεσμα να γίνονται ένα μάτσο κακομαθημένα παχύσαρκα που τα πόδια τους τα χρησιμοποιούν μόνο για να σηκώνονται στις μύτες προκειμένου να φτάσουν το ράφι με τα γαριδάκια;
Ξεχάσαμε ότι στην Αρχαία Ελλάδα οι χιτώνες ήταν κοντοί μέχρι το μέσον του μηρού ή μακρύτεροι μέχρι τους αστραγάλους; Η αισθητική μας και η αντίληψη για το νόημα της παρέλασης εξαντλείται στο ρούχο ή πρέπει να εστιάζει στο θεσμικό πλαίσιο της παρέλασης και στο να παρελαύνουν τμήματα που θα τιμούν την επέτειο που εορτάζουμε;
Η δασκάλα Ιφιγένεια Γουγουτσά, που θεωρείται από τις άριστες εκπαιδευτικούς στα σχολεία του Ναυπλίου δήλωσε δημοσίως «Είμαι μια εκπαιδευτικός που πάντα θέλω να τιμώ τους ήρωες και να είμαι πάντα παρούσα στις μαθητικές παρελάσεις». Θα την σταυρώσουμε λοιπόν ή θα την χρησιμοποιήσουμε όπως έκανε γνωστός εθνομηδενιστής για να συμπεράνει πως «πρέπει να σταματήσουν οι παρελάσεις».
Καταλήγοντας: «Ας μη μας ενοχλεί η ομορφιά …. Ας μας ενοχλούν οι εθνομηδενιστές που μας διοικούν και διαστρέφουν την κοινωνία»!
