Άρθρο της Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά
διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“,
H Φύση χαρίζει απλόχερα τα πιο πολύτιμα πράγματα στην ζωή μας. Δεν ζητά άλλο παρά το πιο ουσιαστικό που μπορούμε να προσφέρουμε ως αντίδωρο για την ύπαρξή μας: την ενεργητική μας παρουσία. Όμως εμείς κυνηγάμε τα εντελώς περιττά κι ασήμαντα και τα πληρώνουμε πολύ ακριβά. Το πνεύμα του σύγχρονου κόσμου, που περιφρονεί την Φύση και κυνηγά τον θόρυβο, που είναι καλός με όλους, διπρόσωπος και εγωκεντρικός, οδήγησε στην παρακμή που έφερε η Δεξιά και στην αποσύνθεση την οποία προωθεί η Αριστερά. Ο συμβιβασμός των πολιτών με τον συμβιβασμό των πολιτικών, είναι η κατάρα της πολιτικής ζωής και της εθνικής πορείας.
Για την Φύση, όμως, η ουδετερότητα κι ο συμβιβασμός είναι εγκλήματα κατά της Ζωής. Η Ζωή δεν είναι ουδέτερη. Ζητά να πάρουμε θέση, να διακινδυνεύσουμε, να τολμήσουμε, κι όταν νιώσουμε το τσίμπημά της, να πούμε «ναι, θέλω να είμαι εδώ και πουθενά αλλού». Η Ζωή διδάσκει πως πρέπει να μάθουμε να διαλέγουμε. Ένα δρόμο, έναν ηγέτη, έναν σκοπό. Μέσα στον κόσμο τον άπληστο, τον τσιγκούνη, τον μαλθακό και τον εφήμερο, να κερδίζουμε με την επιλογή μας την ακεραιότητα της ψυχής μας, αναγκάζοντας τον κόσμο να υποκλιθεί στην απόφασή μας, γιατί κανένα λόγο και καμιά εξουσία δεν έχουν οι επικριτές επάνω μας, όταν η ψυχή είναι βέβαιη για τον δρόμο που διάλεξε. Σε αυτόν τον κόσμο όπου το ζειν κατά Φύσιν γίνεται σχεδόν αδύνατο, καταφύγιο δεν είναι η αδράνεια. Η αληθινή Ζωή είναι η Φύση, και η Φύση είναι μια μεγάλη περιπέτεια. Ο κόσμος ο βρωμερός, ο παραιτημένος, θα μας μισήσει γιατί δεν είμαστε υπάκουοι στα κελεύσματά του, μα δεν θα καταφέρει να μας αγγίξει. Θα βουτήξουμε στην θάλασσα της Ζωής, κι η Ελληνική Φύση θα μεριμνήσει για αυτά που χρειαζόμαστε: καθαρό αέρα να γεμίσει τα πνευμόνια μας, ήλιο να θερμάνει το σώμα μας, λάδι, λεμόνι και κρασί να χαϊδέψουν την γλώσσα μας.
Όσο ισχυρός κι αν είναι ο Καίσαρας, δεν δικαιούται άλλο από αυτό που του αναλογεί. Άβυσσος χωρίζει το δίκαιο των ελεύθερων ανθρώπων aπό τον θυμό, την άρνηση, την οκνηρία των μετρίων και των θεατών. Η Ιστορία δείχνει πως νικητές είναι οι αποφασιστικοί, όχι οι ραδιούργοι, ούτε οι προσεκτικοί κι οι φιλοτομαριστές, αλλά οι θαρραλέοι, αυτοί που ξέρουν πως στο τέλος-τέλος δεν μπορεί κανείς να πάρει την ψυχή τους. «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;». Είναι φενάκη να νομίζουμε ότι αυτοί που επέλεξαν το Σκοτάδι, που τους τρώγει ο σαρκοβόρος εγωισμός, που δουλεύουν υπόγεια, έχουν το αίσθημα της δικαιοσύνης και πως μπορεί υποχωρώντας και δείχνοντας καλοσύνη να κερδίσουμε τον σεβασμό τους. Σεβασμός αξίζει μόνον στον νόμο της Φύσης. Η Φύση κάνει το φύλλο να σκάζει από το γυμνό κλαρί, και το νερό να ξεπετιέται από την πέτρα.
Η έλλειψη δύναμης και αποφασιστικότητας, η αστάθεια και η αβεβαιότητα, αυτά που η Φύση αποστρέφεται, αυτή η έλλειψη από μέρους μας, είναι που αποθρασύνει τους φαύλους και κάνει τους αδιάφορους να τολμούν να γίνονται διώκτες μας. Η Δύναμη είναι το πεπρωμένο μας, το πεπρωμένο όσων θέλουν να ζήσουν. Χωρίς την Δύναμη της Θέλησής του ο Άνθρωπος γίνεται φάντασμα ανθρώπου. Με ανθρώπους καθυποταγμένους έχουμε να κάνουμε, μα μην κάνουμε το λάθος να γίνουμε φαντάσματα κι εμείς. Μην γίνουμε αναποφάσιστοι από ντροπαλοσύνη, εγκαταλελειμμένοι από υπολογισμό, χωρίς να ξέρουμε τι σκεπτόμαστε ούτε τι θέλουμε, γιατί δεν ξέρουμε ούτε τι να σκεφτούμε ούτε τι να θελήσουμε, στο όνομα μιας δήθεν σοφίας. Ναι, δεν έχει υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση.
Όμως ο φόβος της κίνησης, είναι φόβος της Ζωής. Κάθε νίκη του Κακού, ενθαρρύνει το θράσος του, και η θυσιαστική σιωπή των Καλών υπό το πρόσχημα ή την δικαιολογία μιας αγαπητικής συμφιλίωσης, στην πραγματικότητα ενός ωφελιμισμού ή μιας δειλίας, οδηγεί το Καλό στο κράσπεδο του τάφου. Εμείς, να γινόμαστε γιοι του Φωτός και της Ημέρας. Έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να νικήσουμε. Έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να βγούμε από την «κρίση» προσωπική και εθνική. Αρκεί να περάσουμε στην δράση, να ξαναβρούμε την Δύναμη που Θέλει, που υπακούει σε νόμους που δεν τους επέβαλαν οι εφήμεροι άνθρωποι, αλλά η Φύση. Δύναμη που δεν φοβάται την προσπάθεια, που κάνει ενεργητικό κάθε κύτταρο του σώματός μας. Δύναμη που μεγαλώνει μαζί με τις αντιξοότητες, για να τις υπερνικήσει, Δύναμη που εργάζεται άοκνα για τον Ιερό Θρίαμβο, όπως το φύλλο που σκάζει με αποφασιστικότητα, κι απλώνεται με βεβαιότητα, και φουντώνει περήφανα, γιατί ξέρει πως η δύναμή του είναι θεϊκά δοσμένη και γι΄ αυτό ανίκητη. Έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε. Εμπρός, μέχρι την Νίκη.
