από τον Κωνσταντίνο Αλεξ. Δημητριάδη
Έχω και σε άλλα άρθρα μου αναφερθεί, στην εξάρτηση του Έλληνα από τα κόμματα και την πολιτική. Αυτό που σε άλλα κράτη είναι ξίφος και ρομφαία, δηλαδή η δύναμη του λαού απέναντι στην εξουσία, στην Ελληνική και την Κυπριακή Δημοκρατία είναι η δύναμη του πολιτικού και δη του πολιτικάντη απέναντι στον ίδιο τον λαό.
Και εξηγούμαι: Όταν στην Γερμανία π.χ., ο Καγκελάριος προχωρεί σε πράξεις και ενέργειες κατά του Γερμανικού λαού και Κράτους, στις επόμενες εκλογές το κόμμα του πιάνει «πάτο» και ο ίδιος εκπαραθυρώνεται από την Καγκελαρία. Και ούτε τολμά να ξαναεμφανισθεί στην πολιτική ζωή της Γερμανίας. Το σημαντικό είναι ότι ο λαός είναι έτοιμος να δεχθεί θυσίες προκειμένου να διορθωθούν παθογένειες στο Κράτος του, όντας σίγουρος ότι αυτές δεν θα πεταχθούν σε ένα μαύρο πηγάδι, δηλαδή δεν θα πάνε χαμένες. Και απαιτούν δείγματα ότι οι θυσίες του προορίζονται για καλό σκοπό που θα εξυπηρετεί όλους, το γενικό σύνολο. Αλίμονο σε αυτόν που θα αποδειχθεί αφερέγγυος. Και σε αυτές τις χώρες δεν υφίσταται η φράση: «μα υπάρχει κανείς καλύτερος να τον ψηφίσουμε;»
Στην Ελλάδα και Κύπρο τι έχουμε;
Πολιτικούς που αυτοϋποβιβάζονται ένας-ένας καθημερινά σε πολιτικάντηδες, που στις περισσότερες των περιπτώσεων, ούτε και οι ίδιοι πιστεύουν ότι λένε και αυτό διότι δεν θεωρούν ότι κανείς θα τους ελέγξει για προγραμματικές δηλώσεις ή υποσχέσεις.
Το πιο κλασσικό παράδειγμα η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το 1981. Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου εξελέγη πανηγυρικά με 45% πρωθυπουργός! Σημειωτέον πριν 6 χρόνια ο κύριος αντίπαλός του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε εκλεγεί πρωθυπουργός με 55% !!! Τι έγινε θα πει κανείς; Έκανε τόσα πολλά πράγματα λάθος ο Καραμανλής έτσι ώστε ακόμα και «παραδοσιακοί δεξιοί» να ψηφίσουν τον τ.Τροτσκιστή και νυν Σοσιαλιστή αντίπαλό του; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΌΧΙ. Δεν έκανε τόσα πολλά λάθη η Κυβέρνηση Καραμανλή -Ράλλη, ώστε να πιεί το τόσο πικρό ποτήρι της ήττας. Απλά ο ένας (Ράλλης) ομιλούσε την γλώσσα της αλήθειας για την πορεία της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας, κλπ και ο άλλος (Α. Παπανδρέου) υποσχόταν μια «Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες», μια Ελλάδα που θα τιμωρούσε τις ΗΠΑ για την στάση τους στο Κυπριακό, με το να κλείσει τις Βάσεις τους που βρίσκονταν στο Ελληνικό έδαφος. Υποσχέθηκε ακόμα ανακατανομή του Εθνικού Πλούτου κάτι που εξιτάρησε τα πλήθη! Και τον εξέλεξε εν χορδαίς και οργάνοις!
Μετά από μερικά χρόνια… ήλθε ο λογαριασμός! Και ο κόσμος οργίστηκε και τον καταψήφισε. Ακούς εκεί να του στείλει λογαριασμό! Τι κι αν ανέχθηκε σαν λαός να τον βλέπει να προσλαμβάνει στην Ολυμπιακή Αεροπορία 500 καθαρίστριες, λες και θα καθάριζαν τα βυρσοδεψεία της Καστοριάς ή 500 κηπουρούς λες και το Αεροδρόμιο στο Ελληνικό ήταν ο Βασιλικός Κήπος. Και το ίδιο έγινε στην ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τον ΕΛΤΑ, τις συγκοινωνίες, τον ΕΟΤ και όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες και Οργανισμούς Κοινής Ωφελείας , δημιουργώντας μια στρατιά βολεμένων. Στο βόλεμα λέμε ΝΑΙ, στον λογαριασμό μετά λέμε ΟΧΙ. Και ψήφισαν τον Μητσοτάκη μετά από 9 χρόνια κραιπάλης. Αλλά και αυτός μόλις αποφάσισε να κινηθεί στην πορεία της εξυγίανσης και του ξεβολέματος… ξανά «μαζί σου Ανδρέα, για μια Ελλάδα νέα» (όπου Νέα σημαίνει οτιδήποτε το παλαιό: μια Ελλάδα βολεμένων, λαμογιών, παραγόντων, κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών). Ναι ο Ανδρέας όχι είχε μόνο τα μούτρα να ξαναεμφανιστεί στην πολιτική ζωή του τόπου, όχι μόνο να ξαναδιεκδικήσει την εξουσία, αλλά και να έχει την σιγουριά ότι θα επανεκλεγεί πανηγυρικά! Όπως και έγινε… Κι ότι έκανε στο παρελθόν;
Στον «Καιάδα» ή μάλλον στο «Recycle Bin» (για να μιλάμε με σύγχρονους όρους) «της Ιστορίας του τόπου». Κάθε επανεκλογή, μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον Πολιτικό.
Και πέρασαν τα χρόνια με εναλλαγές στην εξουσία αυτού που χάϊδευε πιο πολύ τα αυτιά του «πόπολου», σε σχέση με αυτόν που τα «χάϊδευε πριν, αλλά τα σκάτωσε στην πράξη»!
Έτσι είχαμε τον «αρχιπροδόταρο» Γιωργάκη Παπανδρέου με το «Λεφτά Υπάρχουν». Και μόλις εξελέγη ο ίδιος απέδειξε… ότι λεφτά ουδέποτε υπήρξαν! Και αντί να γίνει μια λαϊκή εξέγερση σε στυλ κατά Τσαουσέσκου… όλα κύλησαν ομαλά ώστε μετά από 5 χρόνια Κυβερνήσεων οπερέτας να εκλεγεί κάποιος ο οποίος έταζε ότι ήθελε να ακούσει το ούς του νεογραικύλου. Και εξελέγη. Πανηγυρικά και μέσα σε ένα 7μηνο απέδειξε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα από όσα υποσχέθηκε. Και ξανακάνει εκλογές. Και τις ξανακερδίζει. Ο «σοφός λαός» σκέφθηκε: Τουλάχιστον αυτός, ότι και να μας κάνει, είναι αριστερός, πράγμα που στην λογική του νεοέλληνα σημαίνει προστάτης του φτωχού λαού απέναντι στο Κεφάλαιο και την ασυδοσία του! Και από εκείνη την μέρα του Σεπτεμβρίου του 2015, μόνο αντιλαϊκούς νόμους και αύξηση της φτώχειας στον απλό λαό ήταν τα επιτεύγματα του! Και ο λαός που βογγάει… θυμήθηκε κάτι που έρχεται από πριν 50 χρόνια: «Που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε!» Ποιος τον αποζητά; Ο ίδιος που πριν 43 χρόνια φώναζε «Δώστε την Χούντα στον Λαό»…
Το μέλλον;;; Αβέβαιο. Οι πιθανότητες να αντέξει η Ελληνική Κοινωνία;;; Ελάχιστες ως μηδενικές. Και όλα αυτά γιατί πλέον ο Ελληνικός Λαός ιδιωτικοποίησε το πρόβλημα της χώρας του και έβαλε το σαρκίο του μπροστά από την Πατρίδα, από το κοινωνικό σύνολο. Κι αυτό πλέον μετά από δύο γενεές ευδαιμονισμού δεν πρόκειται να αλλάξει. Στον Ελληνισμό όλοι ξέρουν πλέον το κριτήριο του πώς να ψηφίζεις. Ψηφίζεις κοιτώντας το «τομάρι» σου! Και μην περιμένεις να μετρούν στο υποσυνείδητό του ιδέες όπως «Πατρίδα» ή «Έθνος». Παρωχημένες ιδέες και νοήματα άλλων εποχών. Κυρίαρχη ιδέα «ο φιλοτομαρισμός»! Λογική κατάληξη για ένα Κράτος που φυλάκισε έναν Κολοκοτρώνη…
Και στην Κύπρο; Τι γίνεται στην Κύπρο; Εδώ είναι πιο απλά τα πράγματα. Έκαστος Κύπριος έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία ενός Κόμματος. Έκανε “Delete” όλες τις σελίδες Τιμής και Δόξας, που δημιούργησε με τον άθλο της ΕΟΚΑ ‘55-59 και τις αντικατέστησε με ένα διαμερισματάκι στον Πρωταρά ή στις Πλάτρες, με μια Mercedes, ένα Master στην Αγγλία… Και αυτά όλα τον δένουν σε ένα άρμα κάποιου Κόμματος που κατά την γνώμη του, είναι η εγγύηση ότι αυτά που κατέχει δεν θα κινδυνεύσουν να χαθούν. Τι και αν τουρκοποιηθεί ο τόπος; Τι κι αν στα πλαίσια μιας Συνομοσπονδίας που για λόγους «καμουφλάζ» θα την αποκαλούμε Ομοσπονδία το Έθνος θα χαθεί, η πολιτιστική του κληρονομιά θα αποδομηθεί και η Ταυτότητά του εξευτελισθεί; Το κόμμα ξέρει. Ο Ηγέτης γνωρίζει τι κάνει. Τα Κομματικά Στελέχη προνοούν. Έτσι η Κομματική βάση «βολεύεται»!
Και κατίσιη σου, αν του βρίσεις το Κόμμα ή τον Πρόεδρο του Κόμματος. Ξεχνά την φιλία σου, το τι σου οφείλει στην μέχρι τώρα ζωή του, το τι έχεις κάνει για αυτόν παλαιότερα. Κάπως έτσι φυλάκισε και τον «Άτρωτο», γιατί έτσι το ζήτησε το Κόμμα. Και ξέχασε, τι έκανε ο «Άτρωτος» για αυτόν. Ξέχασε που έβαζε το σώμα του μπροστά στην περίοδο της Τουρκανταρσίας να τον σώσει από τους Τούρκους στην Ομορφίτα. Ξέχασε πιο παλιά πόσο ρίσκαρε την ίδια του την ζωή, στην εποχή του αγώνα της ΕΟΚΑ, για να έλθει η πολυπόθητη Λευτεριά από τον Αποικιοκράτη. Τότε ήταν ο Ήρωας του Αγώνα. Τότε δεν υπήρχαν Κόμματα βέβαια, γιατί δεν υπήρχε Κράτος. Μόλις δημιουργήθηκαν τα Κόμματα έγινε ο «Ακραίος» και μετά το Πραξικόπημα στο οποίο αυτό καθαυτό δεν είχε καμιά οργανωτική ή εκτελεστική εμπλοκή, έγινε ο «Φασίστας και ο Πραξικοπηματίας»! Και αυτό, γιατί έτσι το είπε το Κόμμα και ο Ηγέτης του.
Οι καιροί είναι ΔΥΣΚΟΛΟΙ. Ένας φίλος που είναι χρόνια στην Κύπρο, μου είπε όταν ήλθα μόνιμα στο νησί: «Δυστυχώς Κώστα, η Κύπρος και οι νέο-κύπριοι δεν είναι όσα ξέραμε οι παλαιότεροι ή όσα περίμεναν να βρουν εδώ οι νεώτεροι. Άλλαξαν. Μεταλλάχθηκαν. Για το μόνο που αξίζει να μάχεσαι πλέον είναι για ένα μικρό ποσοστό ακομμάτιστων αληθινών Ελλήνων Κύπριων που ακόμα αντέχουν».
Και για αυτούς μάχομαι. Είπαμε «ΑΜΥΝΩ ΔΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ…»
(kostasmavroskoufis@gmail.com)
