γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ακολουθώντας την πανευρωπαϊκή επιχείρηση εξαγοράς συνειδήσεων και κάμψης κάθε διάθεσης αντίστασης των περιθωριοποιούμενων πολιτών, επιδότησαν την ανεργία και όχι τις προσπάθειες δημιουργίας θέσεων εργασία.
Δεν θα αμφισβητήσω την αναγκαιότητα αυτών των επιδομάτων, μέχρι κάποιο βαθμό, αλλά με διαφορετικές προϋποθέσεις. Θα αμφισβητήσω όμως την αντίληψη των εκατοντάδων χιλιάδων που τα διεκδικούσαν και, κυρίως, την πρόθεση αυτών που τα νομοθετούσαν. Θα αμφισβητήσω τέλος την «ανθρωπιστική προδιάθεση» όσων τα επικροτούσαν.
Ο σοφός λαός μας λέει «Αν θέλεις να βοηθήσεις κάποιον, μην του δίνεις το ψάρι που τρως. Μάθε τον να ψαρεύει». Στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, οι πιο προοδευτικοί το μετέφραζαν με την πολιτική «επιδοτώ θέσεις εργασίας» και όχι τους ανέργους. Ήταν μια βελτιωμένη θέση. Ωστόσο και αυτή, σαν αντίληψη, εμποδίζει την πρόοδο, δημιουργώντας κρατικογενείς επιχειρήσεις.
Η σωστή αντίληψη πρέπει να είναι «εμποδίζω την δημιουργία της ανεργίας» και συγχρόνως «Διευκολύνω θεσμικά τις συνθήκες για την δημιουργία θέσεων εργασίας». Εξασφαλίζω την «υγιή ροή ρευστότητας προς τις επιχειρήσεις», ιδιαιτέρως εκείνες που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό ή χαρακτήρα έντασης εργασίας. Δημιουργώ την Τράπεζα του φτωχού, αντί να κλείνω τις Συνεταιριστικές. Κηρύσσω «αέναο και αμείλικτο πόλεμο κατά της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς». Του καρκίνου που σκοτώνει το Επιχειρείν.
Αυτά τα απλά πράγματα τα ξέρει και ο τελευταίος μικροβιοτέχνης της γειτονιάς. Τα γνωρίζουν βεβαίως και οι πολιτευόμενοι. Δεν έχουν όμως ούτε το Ήθος αλλά ούτε την θέληση για να τα εφαρμόσουν.
Αντ’ αυτού όλα αυτά τα πολιτικά καθίκια, δημιουργούν πραιτοριανούς που με έξτρα αμοιβές, περιοδεύουν ανά την Ελλάδα με εντολή να κόβουν τα πόδια των μικρών, χωρίς έλεος, με πρόσχημα την φοροδιαφυγή. Ναι, φοροδιαφυγή για τα δέκα ματσάκια μαϊντανό και τα είκοσι κιλά βλίτα που δεν έκοψαν αποδείξεις στην Λαϊκή της Δραπετσώνας ή του Άργους. Και όχι για τους μεγαλόσχημους που έχουν θεσμοθετήσει την πλήρη απαλλαγή τους
Βεβαίως και δεν υπάρχει κράτος χωρίς διαχειριστές της έννομης βίας. Αλίμονο όμως, για τους κυβερνώντες, αν ξεχειλίσει το ποτάμι της οργής. Τότε, οι πραιτοριανοί θα είναι οι πρώτοι που στραφούν κατά του Καίσαρα.
