Η διάλυση των Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων υπήρξε η κύρια δράση του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου, προκειμένου, μετά την απελευθέρωση να μην υπάρχουν ένοπλα τμήματα που θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν την κατάληψη της εξουσίας από τους Κομμουνιστές.
Το βασικό ψεύδος της κομμουνιστικής προπαγάνδας, με το οποίο επιχειρούν να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις τους εναντίον των Εθνικών Ομάδων Αντιστάσεως, στηρίζεται στην κατηγορία ότι επρόκειτο περί Ταγματασφαλιτών. Η Ιστορία όμως καταγράφει πως τα Τάγματα Ασφαλείας στην επαρχία συγκροτήθηκαν μετά το πρώτο τρίμηνο του 1944, ενώ οι δολοφονικές επιθέσεις των κομμουνιστών αρχηγών των τμημάτων του ΕΛΑΣ, ξεκίνησαν στα μέσα του 1943.
Σε ανάρτησή του στην προσωπική σελίδα του στο Face Book, ο ερευνητής –συγγραφέας Ιωάννης Μπουγάς, παραθέτει (εκτός των άλλων) και τον κατάλογο Εθνικών Αντιστασιακών Ομάδων που δρούσαν μέχρι τότε, στην Πελοπόννησο, τις διέλυσε ο ΕΛΑΣ φονεύοντας άξιους Έλληνες αγωνιστές της Ελευθερίας. Διαβάστε τι γράφει ο Ιωάννης Μπουγάς:
«Το Στρατηγείο Μέση Ανατολής έστειλε τους πρώτους συνδέσμους αξιωματικούς στην Πελοπόννησο την άνοιξη του 1943 για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη αντιστασιακών οργανώσεων με κεντρικό στόχο ύπαρξής τους την παραπλάνηση των Γερμανών και των Ιταλών. Να πιστέψουν δηλαδή ότι οι σύμμαχοι σχεδίαζαν απόβαση στην Ελλάδα, αντί της Σικελίας.
Όταν, τον Ιούλιο του 1943, έγινε η απόβαση στην Σικελία, στα βουνά της Πελποννήσου εκτός του ΕΛΑΣ υπήρχαν και περισσότερες από 10 Πατριωτικές Ἀντιστασιακες Ὀργανώσεις ἀπό ἀξιωματικούς τοῦ στρατοῦ (πατριωτικές, μέ τήν ἔννοια ὅτι εἶχαν μόνο στόχο τήν Ἀντίσταση καί δέν ἐξαρτώνταν ἀπό κανένα πολιτικό Κόμμα).
Οἱ κυριώτερες ἀπό αὐτές ἦταν:
– ὁ Ελληνικός Στρατός (ΕΣ) Ταϋγέτου ὑπό τούς συνταγματάρχη Γιαννακόπουλο καί ἴλαρχο Τηλέμαχο Βρεττάκο καί μέ τουλάχιστον 100 ἀκόμη ἀξιωματικούς,
– ὁ ΕΣ Ἠλείας-Ἀρκαδίας ὑπό τόν ταγματάρχη Χρῆστο Καραχάλιο,
– ἡ Εθνική Οργάνωση Αντίστασης (ΕΟΑ) Πάρνωνα μέ ἀρχηγό τόν ἀνθ/γό Γρηγόρη Ματζουράνη,
– ἡ ΕΟΑ Κοντοβάζαινας τῶν ἀνθ/γῶν Ἰωάννη Μουντζούρη καί Ἰωάννη Κοσιώρη,
– ἡ ΕΟΑ Ὀλυμπίας-Τριφυλίας τῶν λοχαγῶν Γεωργίου Καραχάλιου καί Γεωργίου Θεοχαρόπουλου,
– ἡ ΕΟΑ, στά βουνά τῆς Μάλης, τοῦ ταγματάρχη Παναγιώτη Στούπα – ἡ ΕΟΑ τοῦ καπετάν Γιάννου στήν Ἀχαΐα,
– ἡ Ένωση Εθνικών Ομάδων Αντιστάσεως (ΕΕΟΕ) τοῦ λοχαγοῦ Ἐμμανουήλ Σεβαστάκη στήν Ἀχαΐα (μέ τή στήριξη τοῦ ΕΔΕΣ Ἀχαΐας) ,
– ἡ Ἀντιστασιακή Ὁμάδα «Μωριᾶς» στήν Αἰγιαλεία,
– ἡ Εθνική Ορεινή Ελλάς (ΕΟΕ) τοῦ λοχαγοῦ Χρίστου Δροσόπουλου καί τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Νικολάου Μουτούση (ὑπό τόν ΕΔΕΣ Ἀχαΐας),
– ἡ Ὁμάδα, στήν Ἀργολίδα, τοῦ ἴλαρχου Νικολάου Κονδύλη,
– ἡ ΕΟΑ (Ζήρεια), τοῦ ἔφεδρου ἀνθ/γοῦ Γιάννη Πανουτσόπουλου
– ἡ ΕΟΑ στήν Κορινθία τοῦ λοχαγοῦ Χρήστου Μαρκόπουλου (Νικηταρᾶ) (μέ τή στήριξη τοῦ ΕΒΑΜ*),
– ἡ ὀργάνωση στόν Φαρμακά (μέ τή στήριξη τοῦ ΕΒΑΜ*), τῶν ταγματαρχῶν Βαζαίου καί Προκοπίου καί
-τό Ἐθνικό Κομιτάτο Ἑλλήνων Πατριωτῶν περιοχῆς Ξυλο¬κάστρου Κορινθίας.
(ΕΒΑΜ = Ελληνικό Βασιλικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, Αργολιδικορινθία, πρωτοπόρα οργάνωση βάσης, πληροφοριών, κατασκοπίας και δολιοφθορών στην Αργολιδοκορινθία υπό τον γυμναστή Σταύρο Καλαρά (Τσελέπη) από το Χιλιομόδι Κορινθίας και με ένοπλο τμήμα υπό τον ενωμοτάρχη Απόστολο Κουβελάκη).
Ακολούθησε ο Κατοχικός Εμφύλιος με την επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον όλων των άλλων οργανώσεων και τη διάλυσή τους. Άρχισε με τη σύγκρουση στις 6 Αυγούστου 1943 στα Περιβόλια (Γάρδιτσα) Ολυμπίας και τελείωσε με την ήττα του ίλαρχου Βρετάκκου στην Παλιόχωρα Καλαμάτας στις 28 Οκτωβρίου 1943. Από τους ανωτέρω αναφερόμενους αξιωματικούς, νεκροί από το μαχαίρι ή τις σφαίρες του ΕΛΑΣ είχαν πεσει μέχρι τότε οι: ταγματάρχης Χρήστος Καραχάλιος, ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, λοχαγός Χρίστος Δροσόπουλος, λοχαγός Γεώργιος Θεοχαρόπουλος, ανθ/γός Ιωάννης Μουτζούρης, ο Γιάννος, και περισσότεροι από 10 ακόμη.
Ο ταγματάρχης Βαζαίος, ο λοχαγός Μαρκόπουλος, ο ίλαρχος Κονδύλης και μερικοί ακόμη είχαν προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ, εθελοντικά ή από τον φόβο της εκτέλεσης, ενώ οι υπόλοιποι είχαν διαφύγει στην Αθήνα. Από την Αθήνα, λίγοι διέφυγαν στην Μέση Ανατολή, ενώ πολλοί επανήλθαν στην Πελοπόννησο το 1944 με τα Τάγματα Ασφαλείας.
Αυτή ήταν η τύχη των αξιωματικών που βγήκαν στα βουνά της Πελοποννήσου με οργανώσεις αντίστασης εκτός ΕΛΑΣ. Παρόμοια ήταν η τύχη και των απλών ανταρτών. Μεταξύ 100-150 έπεσαν νεκροί στις συγκρούσεις με τον ΕΛΑΣ μέχρι το τέλος Οκτωβρίου 1943. Από τους υπόλοιπους, πολλοί έφυγαν στην Αθήνα και περασαν εκεί την Κατοχή προσπαθώντας να επιζήσουν. Ένας αριθμός εξ αυτών κατέβηκε το 1944 στην Πελοπόννησο με τα ΤΑ. Όσοι δεν μπόρεσαν να διαφύγουν στην Αθήνα και δεν πήγαν στον ΕΛΑΣ, ήταν συνεχώς υπό την απειλή του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ, και πολλοί συνελήφθησαν. Οι τυχεροί εξ αυτών γλύτωσαν με βασανισμό ή εγκλεισμό σε Στρατόπεδο Κρατουμένων. Οι άτυχοι εκτελέστηκαν.
Είναι προφανής η έλλειψη ενότητος μεταξύ των Πατριωτικών Οργανώσεων Αντίστασης Πελοποννήσου και η απουσία από το βουνό μιά ισχυρής προσωπικότητος με μεγάλο βαθμό, συνταγματάρχης ή στρατηγός, να τον ακολουθήσουν όλοι. Έτσι ο ΕΛΑΣ εξήλθε εύκολα νικητής.
Αυτός ήταν ο Κατοχικός Εμφύλιος στην Πελοπόννησο πολύ συνοπτικά», καταλήγει στο κείμενό του ο διακεκριμένος Ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας Ιωάννης Μπουγάς, τα δύο βιβλία του οποίου αποτελούν ήδη στοιχεία βιβλιογραφίας για άλλους συγγραφείς.
ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/ioannis.bougas
