Η σύγχρονη έκφραση της κοινωνικής δικαιοσύνης

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

 Μέχρι και σήμερα ακόμη, ο πολύς κόσμος πιστεύει πως Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι να μοιράζεις επιδόματα και άλλες παροχές, σε ανέργους, σε άτομα με χαμηλά εισοδήματα, σε ανάπηρους και γενικά σε μειονεκτούσες ομάδες.

Είναι μια αντίληψη που υπηρετούν κράτος και εκκλησία, κόμματα και αιρετοί. Βεβαίως, και όλοι οι ευεργετούμενοι από τις παροχές, μαζί με τους συγγενείς και φίλους τους.

Πολύς ο κόσμος. Πολλά τα χρήματα. Πολλοί οι αμέσως ή εμμέσως ωφελούμενοι από την αντίληψη αυτή. Είναι μια αντίληψη που εδραιώθηκε με το πέρασμα των δεκαετιών και κατέληξε πια να είναι μια καθεστωτική λειτουργία απέναντι στην οποία δεν τολμά κανένας να σταθεί.

Εγώ θα το κάνω!

Και δεν θα το κάνω καταγράφοντας τις ακραίες στρεβλώσεις του συστήματος (Γύφτοι με τα επιδόματα πολυτέκνων, Λαθρομετανάστες με τα δωρεάν ενοίκια, τρόφιμα, εισιτήρια, περίθαλψη κ.λπ, Ανάπηροι με ψεύτικες ή προκαλούμενες αναπηρίες, Γυναίκες συνειδητά ανύπαντρες για να έχουν τη σύνταξη του πατέρα, … και πλήθος άλλων που όλοι γνωρίζουμε).

Θα το επιχειρήσω με επιχειρήματα που βασίζονται στην απλή λογική. Μια λογική που, στην εποχή μας τείνει να εκλείψει.

Δεν θα αμφισβητήσω την αναγκαιότητά τους, μέχρι πριν λίγα χρόνια και μέχρι κάποιο βαθμό. Θα αμφισβητήσω όμως την αντίληψη των εκατοντάδων χιλιάδων που τα διεκδικούν και, κυρίως, την πρόθεση αυτών που τα νομοθετούν. Θα αμφισβητήσω τέλος την «ανθρωπιστική προδιάθεση» όσων τα επικροτούν.

Ο σοφός λαός μας λέει «Αν θέλεις να βοηθήσεις κάποιον, μην του δίνεις το ψάρι που τρως. Μάθε τον να ψαρεύει». Στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, οι πιο προοδευτικοί το μεταφράζουν με την πολιτική «επιδοτώ θέσεις εργασίας» και όχι τους ανέργους. Είναι βελτιωμένη θέση. Ωστόσο, σαν αντίληψη που εμποδίζει την πρόοδο. Η σωστή αντίληψη πρέπει να είναι «εμποδίζω την δημιουργία της ανεργίας» και συγχρόνως «Διευκολύνω θεσμικά τις συνθήκες για την δημιουργία θέσεων εργασίας»

Στην εποχή μας, εποχή σκληρού ανταγωνισμού και χρησιμοποίησης των πληθυσμιακών όγκων της Ασίας και της Αφρικής για αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης της Ευρώπης και της Ελλάδος, είναι εγκληματικό να δίνουμε κίνητρα στους Έλληνες για να αυτοπαραιτούνται από τη μάχη της ζωή και να επιλέγουν την περιθωριοποίησή τους. Είμαστε πολλοί λίγοι αριθμητικά για να εξοστρακίζουμε από την ενεργό δράση έναν ανάπηρο κατά το ένα πόδι ή και έναν τυφλό ακόμη. Η τεχνολογία επιτρέπει πλέον την υπερήφανη διεκδίκηση μιας θέσης στην ζωή, όλων σχεδόν των αξίων ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλλου, σωματικής διαμόρφωσης … ακόμη και μορφωτικών υποδομών.

Μελέτες ειδικών, καταγράφουν ότι η γραφειοκρατία και η διαφθορά κοστίζουν όσο ο μισός προϋπολογισμός. Και η επιδότηση των περιθωριοποιούμενων Ελλήνων, μαζί με το κόστος των 2.000.000 λαθραία εισελθόντων, καλύπτουν τον υπόλοιπο μισό.

Ρίχνουμε ένα προϋπολογισμό στον καιάδα, αντί να ρίξουμε όσους προωθούν την λάθος πολιτική. Απορρίπτουμε την αντίληψη ότι η εργασία είναι Τιμή και Δικαίωμα και επικροτούμε, σαν τρόπο ζωής, το χαρτζιλίκι από το κράτος, την ελεημοσύνη της εκκλησίας (και ακόμα χειρότερα… τις ύπουλες συνεισφορές των ξένων). Μας μαθαίνουν να επιλέγουμε και να συνηθίζουμε την αναγνώριση της  κοινωνικής μας περιθωριοποίησης. Και βέβαια, κανένας δεν μας λέει ότι, το 35% των κονδυλίων που διατίθενται διοχετεύονται σε ημέτερους προμηθευτές ή εργαζόμενους …που ψηφίζουν.

Σήμερα, μια σύγχρονη Κοινωνική Πολιτική δεν μπορεί να βασίζεται στο παρακμιακό τρίπτυχο «Μοιράζω λεφτά… Παρέχω υπηρεσίες… Δίνω προνόμια».

Σήμερα, μια σύγχρονη Κοινωνική Πολιτική, μια πολιτική εθνικιστικού κράτους που τιμά και σέβεται τον Λαό, την Ιστορία και την Προοπτική του, πρέπει να ακολουθεί το τρίπτυχο «Πατάσσω την διαφθορά …Εξουδετερώνω την γραφειοκρατία …και Αφανίζω το Νεποτισμό».

(Το θέμα όμως είναι μεγάλο και θα πρέπει να επανέλθω, αξιοποιώντας και τις απόψεις που σίγουρα θα καταγράψετε).